Από χθες, το έχασε κι αυτό.
Η ομιλία Τσίπρα στη βουλή, σε μία συζήτηση την οποία ο ίδιος προκάλεσε και διαφήμισε ως το άπαν στον σύγχρονο ελληνικό δημόσιο βίο, τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μέτρια προφορική έκθεση ιδεών γεμάτη επαναλήψεις, ανουσιολογία και, κυρίως... επιτροπές: πολλές επιτροπές που θα κάνουν το ένα ή το άλλο, δηλαδή που δεν θα κάνουν τίποτα...
Ουδείς αμφέβαλε ότι η συζήτηση ήταν ένα εφεύρημα για να ξεφύγει, όπως νόμιζε, ο πρωθυπουργός από την τραγική κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει την Ελλάδα.
Ουδείς όμως μπορούσε και να φανταστεί ότι η ομιλία του θα ήταν τέτοιο τίποτα το οποίο δεν κομίζει και δεν αλλάζει...
τίποτα.
Αυτά βέβαια ως προς μία πρώτη ανάγνωση των όσων είπε για τη Δικαιοσύνη, όπως και των όσων δεν είπε: περιέγραψε λ.χ. παρεμβάσεις σαν εκείνη για την ασυλία στελεχών η οποία είναι πασίγνωστο ότι υπήρξε πριν απ’ όλα απαίτηση της Τρόικας, της οποίας σήμερα ο κύριος Τσίπρας είναι ο πιο πιστός οπαδός και φίλος. Δεσμεύθηκε όμως ότι θα την ακυρώσει; Όχι βέβαια...
Άλλα υπάρχει ένα δεύτερο πιο βαθύ και απείρως πιο σοβαρό επίπεδο σε όλα όσα είπε χθες ο πρωθυπουργός. Κι αυτό αφορά στον τρόπο που ουσιαστικά ο ίδιος αυτοκλήτως περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να στήσει το κομματικό του κράτος πάνω στο σβέρκο της Δικαιοσύνης, προτρέποντας ευθέως δημόσια τους δικαστές να κάνουν αυτό που εκείνος θέλει και δηλώνοντας την ολοκληρωτικού τύπου καθοδήγησή του στην απόπειρα κατάργησης της διάκρισης των εξουσιών.
Όμως, όλα αυτά δεν θα συμβούν. Κι αυτό επειδή η πραγματικότητα της χώρας εκεί που την έχει οδηγήσει είναι τόσο τραγική ώστε δεν κρύβεται με τίποτα και πολύ περισσότερο με τέτοιες φτηνές ρητορείες γεμάτες με ένα και μόνο στοιχείο: με θέαμα λαικής απογευματινής παράστασης.
Κι αν ο Τσίπρας δεν κατάφερε να σταθεί όρθιος χθες ούτε σε μία συζήτηση που τόσο πολύ την είχε «πουλήσει» και την πίστευε ως δήθεν προνομιακό του πεδίο, τι άλλο μπορεί να περιμένει εν μέσω της καταστροφής που έχει επιφέρει; Απολύτως τίποτα.
Υπ’ αυτή την έννοια η χθεσινή ομιλία του ήταν και ο πολιτικός του επιτάφιος.
Διεκδικεί πάντως και μία ιστορική διεθνή πρωτοπορία: Είναι ο πρώτος που εκφωνεί ο ίδιος τον δικό του επιτάφιο, έπειτα από δική του επιμονή.
Όμως όλα αυτά, που δεν συγκινούν κανέναν, αύριο θα έχουν ξεχαστεί.
Και τότε, όπως ο ίδιος είπε, η συνέχεια επί της οθόνης...
Γ. Μαλούχος-ΤΟ ΒΗΜΑ
