Το 2018 αναμένεται να αποτελέσει έτος ορόσημο για τη χώρα
μας, αφού ψηφίζοντας στη Βουλή τον τελευταίο μνημονιακό προϋπολογισμό, στόχος
πλέον είναι η οριστική έξοδος από το πρόγραμμα επιτροπείας τον Αύγουστο του
2018, το οποίο θα μας δώσει τη δυνατότητα διαμόρφωσης της δικής μας πολιτικής.
Όπως αναφέρεται στο έργο «Κράτος και Επανάσταση», «Το
κράτος είναι προϊόν και εκδήλωση των ανειρήνευτων ταξικών
αντιθέσεων». Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα, η λειτουργία του κράτους επιδιώκει να
συγκεράσει τις αντιθέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων όπως αυτές διαμορφώθηκαν
από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 20 χρόνων.
Με αφορμή την πρόσφατη ψήφιση του προϋπολογισμού για το
νέο έτος, η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να διαχειριστεί τις παραπάνω
αντιθέσεις προστατεύοντας τα δικαιώματα και εξυπηρετώντας τις ανάγκες της
πλειοψηφίας των πολιτών, γέννησε πολλαπλές πολιτικές συγκρούσεις με τα κόμματα
της αντιπολίτευσης.
Είναι γεγονός ότι, τα καταστροφικά και ανήθικα μέτρα που
λήφθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με στόχο-υποτίθεται-τη βελτίωση της
ανταγωνιστικότητας της ελληνική οικονομίας, είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία
ενός ελλειμματικού κράτους, τη συντριβή των εργασιακών σχέσεων και την επικράτηση
των κοινωνικών ανισοτήτων.
Αντίθετα, ο νέος προσανατολισμός της χώρας στηρίζεται
μεταξύ άλλων στη δημιουργία ενός νέου εξωστρεφούς παραγωγικού μοντέλου
ανάπτυξης το οποίο στοχεύει στην καθετοποιημένη παραγωγή προϊόντων, στην
περαιτέρω ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, στην ανασυγκρότηση του δημόσιου
συστήματος υγείας και εκπαίδευσης και στην αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων.
Είναι όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δει κανείς την αλλαγή
των πολιτικών προτεραιοτήτων σε σχέση με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του
παρελθόντος, οι οποίες αναδεικνύονται και στον φετινό κρατικό προϋπολογισμό.
Ενδεικτικά αναφέρονται τα εξής:
·
Με νόμο του 2010 αυξήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων
ενώ ακόμα και σήμερα εκπρόσωποι της ΝΔ εξαγγέλλουν ότι η απελευθέρωση των
ομαδικών απολύσεων συνιστά προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδύσεων. Στόχος της
σημερινής κυβέρνησης είναι η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας,
αποκαθιστώντας τα εργασιακά δικαιώματα που τις συνοδεύουν.
·
Ο προϋπολογισμός κοινωνικής αλληλεγγύης ενισχύεται με 315 εκατομ. επιπλέον
για το 2018. Αυτό οδηγεί σε αύξηση κατά 260 εκατομ. του οικογενειακού
επιδόματος με αποτέλεσμα πάνω από 650.000 οικογένειες θα δουν διπλασιασμό του
επιδόματος που λαμβάνουν.
·
Στο χώρο της υγείας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τα νοσοκομεία του ΕΣΥ
καταγράφουν πλεονασματική καθαρή θέση, σε αντίθεση με τα ελλείμματα που
σημείωναν τα προηγούμενα έτη. Έτσι, χωρίς να υπάρχουν ελλείψεις και με αυξημένο
αριθμό ασφαλισμένων, τα νοσοκομεία προβλέπεται να κλείσουν για το 2017 με
ταμειακό πλεόνασμα 370 εκατομ. ευρώ, μειώνοντας αντίστοιχα τις χρηματοδοτικές
τους ανάγκες για το 2018 από τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι βέβαια
εντυπωσιακό ότι το 2014 είχαν κλείσει με καθαρή θέση 701 εκατομ. ευρώ χρέος.
Στις παραπάνω διαρθρωτικές αλλαγές, έρχεται να προστεθεί
η πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ για την ελληνική οικονομία για το τρίτο τρίμηνο του
2017. Σύμφωνα με την έκθεση, το 2018 «αναμένεται
επιτάχυνση της ανάπτυξης στην περιοχή του 2%, ενδεχομένως και ελαφρά μεγαλύτερη»[1] η οποία
βασίζεται σε παράγοντες όπως είναι η επέκταση των εξαγωγών, η αύξηση του ΑΕΠ, η
αύξηση της κατανάλωσης ως αποτέλεσμα της μείωσης της ανεργίας και η αύξηση των
επενδύσεων που γίνονται στη χώρα. Εδώ, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η
κυβέρνηση επιδιώκει μία ανάπτυξη τα κέρδη της οποίας θα διαχέονται σε όλη την
κοινωνία. Και αυτό ήδη φαίνεται από τα μέτρα κοινωνικής προστασίας που έλαβε,
όπως είναι η απόδοση του κοινωνικού μερίσματος και το εισόδημα κοινωνικής αλληλεγγύης.
Γνωρίζοντας ότι
αυτός είναι ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός που ψηφίζεται στο ελληνικό
Κοινοβούλιο, αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα, πετυχαίνοντας θετικά δημοσιονομικά
αποτελέσματα, κατακτά πλέον μία διαφορετική πολιτική, ηθική και κοινωνική θέση μέσα
στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μία χώρα που για χρόνια συμπύκνωνε όλες τις παγκόσμιες
αντιθέσεις, επανακτά σιγά-σιγά την οικονομική της ανεξαρτησία, ενώ ταυτόχρονα
στοχεύει σε μία δίκαιη ανάπτυξη.
