Κανονικά η πολιτική συζήτηση θα έπρεπε να κυριαρχείται από τον τρόπο
που ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του πανηγυρίζουν για την έξοδο από
τα μνημόνια αντί να απολογούνται για μια σκληρή και κοινωνικά ανάλγητη
πολιτική που παρατείνει τις προβλέψεις των μνημονίων σε βάθος δεκαετιών.
Κανονικά
θα έπρεπε να γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για το εάν και κατά πόσο
μπορούμε να αρνηθούμε αυτόν το μονόδρομο που υπόσχεται χαμηλούς μισθούς,
εργασιακή επισφάλεια, ξεπουλημένη δημόσια περιουσία και απρόσιτες
ιδιωτικοποιημένες κοινωνικές υπηρεσίες.
Κανονικά θα έπρεπε να
υπάρχει αναζήτηση για το ποια πολιτική δύναμη θα τολμήσει να
εκπροσωπήσει τα αιτήματα της κοινωνίας και την ανάγκη για πραγματική
έξοδο από το διαρκή εφιάλτη των μνημονίων.
Αντί για αυτό έχουμε
μια κυβέρνηση που
βαφτίζει τα μνημόνια «προοδευτική πολιτική» και
«κοινωνική δικαιοσύνη» και μια αξιωματική αντιπολίτευση που ούτε λίγο
ούτε πολύ λέει ότι επιδιώκει να φέρει ακόμη πιο σκληρά μέτρα.
Μέχρι
στιγμής ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δεσμευτεί ότι δεν θα κάνει
προσλήψεις στο δημόσιο και δεν θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, σε μια
χώρα όπου σχολεία, νοσοκομεία και υποδομές είναι σε οριακή κατάσταση
εξαιτίας της λιτότητας και των ελλείψεων σε προσωπικό.
Σε μια χώρα
που καίγονται άνθρωποι επειδή η Πυροσβεστική δεν μπορεί να
αντιμετωπίσει πάνω από μία μεγάλη δασική πυρκαγιά την ημέρα.
Σε μια χώρα που γίνεται μπλακάουτ στη μισή Αθήνα επειδή δεν μπορεί να γίνει κανονική συντήρηση του ηλεκτρικού δικτύου.
Σε μια χώρα όπου καθυστερούν επεμβάσεις στα δημόσια νοσοκομεία επειδή δεν έχουμε όσους γιατρούς χρειαζόμαστε.
Έχει
επίσης δεσμευτεί ο πρόεδρος της ΝΔ ότι θα καταργήσει το νόμο
Κατρούγκαλου αλλά χωρίς να πει ότι θα αυξήσει τις συντάξεις και τα
ποσοστά αναπλήρωσης.
Εάν πρόκειται να μειώσει τις εισφορές σε
μερικές κατηγορίες ελεύθερων επαγγελματιών αλλά όχι να αυξήσει τις
συντάξεις για τον μεγάλο όγκο των συνταξιούχων που σήμερα λιμοκτονούν,
τότε για ποια ανατροπή μιλάμε;
Ακόμη χειρότερα, τώρα που επιτέλους
ανοίγει ξανά η κουβέντα για το τι θα γίνει με τον κύριο όγκο των
μισθωτών και τις συλλογικές συμβάσεις, η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης
σπεύδουν να μιλήσουν για «παροχολογία».
Δηλαδή, η στοιχειώδης αξιοπρέπεια των μισθωτών και το να μπορέσουμε να μην έχουμε μισθούς πείνας θεωρούνται υπερβολικές παροχές.
Όμως,
και ως προς το κράτος και την καθημερινότητα το μόνο που υπόσχεται ο
Μητσοτάκης είναι ότι θα αντιμετωπίσει τα… Εξάρχεια και τα άλλα «κέντρα
ανομίας».
Δηλαδή, κατά τη γνώμη του ο πολίτης που αγωνιά για το
εάν θα υπάρχει διαθέσιμο χειρουργείο, για το εάν θα μπορέσει να πληρώσει
τον ΕΝΦΙΑ, για το εάν το παιδί του θα συνεχίσει να είναι άνεργο, θα
χαρεί απλώς και μόνο επειδή ο Μητσοτάκης θα στέλνει περισσότερες κλούβες
των ΜΑΤ στα Εξάρχεια για να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη.
Ο
Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στην
αρχηγία της ΝΔ να μην δώσει υποσχέσεις που θα αμφισβητούσαν το
μνημονιακό κεκτημένο.
Καταγγέλλει τα μνημόνια του Τσίπρα αλλά ο
ίδιος ήταν μνημονιακός υπουργός που βασικά ήθελε να απολύσει δημοσίους
υπαλλήλους, την ίδια ώρα που δεν ομολογεί ότι και η ΝΔ να είχε κερδίσει
τις εκλογές το 2015, νέο μνημόνιο θα είχε αναγκαστεί να αποδεχτεί.
Ο Μητσοτάκης δεν είναι καν συνεπής ακόμη και στην προσωπική του ιδεολογία.
Την
ώρα που ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση σε αυτό είναι όντως
φιλελεύθερος σε ορισμένα ζητήματα, επέλεξε να κάνει αντιπολίτευση σε
ζητήματα όπως η ταυτότητα φύλου και το σύμφωνο συμβίωσης από συντηρητική
και όχι φιλελεύθερη άποψη.
Το χειρότερο είναι ότι με αυτόν τον
τρόπο ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσφέρει τη δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να
διεκδικήσει προοδευτικό προφίλ.
Αντί να «ματώνει» πολιτικά ο
ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, καταλήγει να μπορεί
να δείχνει τις εξαγγελίες Μητσοτάκη και να λέει «κοιτάξτε υπάρχουν πάντα
και χειρότερα».
Και βέβαια δεν βοηθάει η τακτική των στελεχών της ΝΔ να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι… «αριστερός».
Γιατί
με αυτό τον τρόπο μια χαρά συντηρείται το παραμυθάκι του Καρτερού και
του Τζανακόπουλου ότι χτυπούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός εκπροσωπεί την
αριστερά.
Σήμερα τίποτα δεν βολεύει καλύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ από το να
έχει απέναντί του μια ΝΔ που να υπόσχεται ακόμη πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα
και να βγάζει αυταρχικές αντικομμουνιστικές κραυγές.
Οξυγόνο παίρνει στην προσπάθειά του να χάσει τις εκλογές με τέτοιο τρόπο που να τον κρατά μέσα στο παιχνίδι.
Στην
πραγματικότητα αυτό που στήνεται είναι ένα ιδιότυπο μνημονιακό
δικομματικό γαϊτανάκι όπου η ΝΔ θα βολεύεται από την αριστερή ρητορική
του ΣΥΡΙΖΑ για να πλασάρει το νεοφιλελευθερισμό ως σωτηρία από τον…
κομμουνισμό και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βολεύεται καθώς θα υπάρχει ένα ακόμη πιο
μνημονιακό κόμμα για να δείχνει σαν μπαμπούλα στους προοδευτικούς
ψηφοφόρους.
Μόνο που μπορεί τα κομματικά επιτελεία να βολεύονται
σε ένα τέτοιο πολιτικό θέατρο, όμως το μάρμαρο το πληρώνει η κοινωνία
που και τα μνημόνια πρέπει να υποστεί και από πουθενά δεν βλέπει
πολιτική διέξοδο.
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος
in.gr
