Δεν αρέσετε πια Αλέξη μου

Λίγο πριν τις εκλογές του 1989, ο Ανδρέας συγκάλεσε το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ για να συζητήσουν τους λόγους που η κυβέρνηση και το κόμμα τους ήταν σε ελεύθερη πτώση. 

Κι αφού τα στελέχη (Λαλιώτης, Άκης, Γεννηματάς, κλπ) έκαναν τις μακρόσυρτες και βαθυστόχαστες πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις τους, ήρθε η σειρά της Μελίνας: «Δεν αρέσουμε πια Πρόεδρε», είπε και έληξε η συνεδρίαση. 

Τα ‘χε πει όλα.

Το απόφθεγμα της ήταν βέβαια καθαρά γυναικείο, διόλου κοινωνιολογικό, οικονομικο-ταξικό ή μαρξιστικό. 

Στηριζόταν στην απλή παρατήρηση, στο ένστικτο και στην οξυδέρκεια. Ήταν παραλλήλως μια διαπίστωση βυθισμένη στην απογοήτευση, καθώς η Μελίνα ήξερε καλά πως όταν κάποιος/α πάψει να αρέσει, κανένα καλαφάτισμα δεν είναι ικανό να αναγεννήσει τον πόθο του/ης απέναντι.

Ο Αλέξης λοιπόν που τόσο πολύ συνηθίζει να

αντιγράφει τον Ανδρέα, καλά θα κάνει να αντιγράψει μια φορά και την Μελίνα. 

Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλώς για να αποκτήσει μια κάποια επαφή με την σκληρή πραγματικότητα. 

Διότι παρά την τσουλήθρα μέσα στην οποία ταξιδεύει προς τα εκλογικά τάρταρα, τον βλέπω πολύ άνετο και χαρούμενο τον Αλέξη αυτό τον καιρό και δεν επιτρέπεται τέτοια εξωπραγματική ευδαιμονία σε πρωθυπουργό προερχόμενο από τον απλό λαό κι όχι απ’ τα τζάκια.

Βεβαίως δεν μπορεί ένας αριστερός να περιπέσει σε πολιτική κατάθλιψη σαν αυτή της Μελίνας, απαγορεύεται από τον ίδιο τον πυρήνα της κοσμοθεωρίας του. Ένας αριστερός είναι ιδεολογικά υποχρεωμένος να είναι αισιόδοξος (μου το θύμισε προχθές το κείμενο του Σιδέρη) καθότι η ιστορική εξέλιξη είναι νομοτελειακά με το μέρος του. Όμως ο μαρξισμός δεν υποχρεώνει τον οπαδό του να είναι και ντιπ φευγάτος, δεν του απαγορεύει τέλος πάντων την επαφή με την πραγματικότητα, οπότε καλό θα είναι να καταλάβει ο πρωθυπουργός μας ότι έπαψε πια να αρέσει. Έτσι απλά.

Παρά την κυβερνητική «εαρινή επίθεση», οι δέκα μονάδες διαφορά ΝΔ-Σύριζα παραμένουν. Ο Κυριάκος συνεχίζει να φλερτάρει με την αυτοδυναμία κι ας σφυρίζουν γύρω μας δεκάδες εκατομμύρια ψάχνοντας ψηφαλάκια ν’ αγοράσουν κι ας μεγαλώνουν οι ουρές των συμβασιούχων του δημοσίου.  

Τρεις δημοσκοπήσεις αυτό το Σαββατοκύριακο επιβεβαίωσαν ξανά το αμετακίνητο του πολιτικού μας σκηνικού, επαναπιστοποίησαν την πορεία του Αλέξη προς την αναπότρεπτη ήττα. Κανένα μακιγιάζ, κανένα πλουσιοπάροχο δωράκι δεν είναι πια ικανό να μετατρέψει το σπασμένο γυαλί σε απαστράπτον κρύσταλλο.

Μάλλον έφθασε η ώρα να πάρουν και το τελευταίο μάθημα τους, από τις μάζες που παραμύθιασαν και των οποίων τα ταπεινότερα ένστικτα χάιδεψαν με αισχρό τρόπο. Η ύλη του τελευταίου αυτού μαθήματος είχε ειπωθεί από κορυφαίο υπουργό το 2004, όταν ο Σημίτης μοίρασε στην ΔΕΘ πέντε δις ευρώ δίχως να κερδίσει ούτε μια δημοσκοπική μονάδα: «Και τα πήραν και μας έχεσαν» είχε πει πικρόχολα.

 

Δημ. Καμπουράκης

liberal.gr