Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Περιπατητής της Κυπαρισσίας
χθες. Ποντάρισα να δω κάτι
καλό, το ανούσιο όμως θέαμα
με τύλιξε, με σπιθαμές από νύχια
με έγδαρε. Άφθονο πλαστικό, βουνά χαρτιά,
σωροί χόρτα, σε χώρους δημόσιους υπομόχλευαν
την αξιοπρέπειά μου και μου ‘δειχναν
ένα ιδιότυπο αντάρτικο στιλ. Και μέσα
τους, φεσωμένη η Αυτοδιοίκηση, είχε στήσει
αγάλματα παπάδων, άνοων πολιτικών, αμαρτωλών
αρχόντων και φαύλων λεβαντίνων.
Πιο πέρα οι δρόμοι τυραννισμένοι με τα
ονόματά τους παρμένα από ξεπουπουλιασμένους
φλώρους, γόγγυζαν και πέθαιναν. Πουθενά
δεν είδα έναν με τ’ όνομα του πρίγκιπα
Μιχάλη Κατσαρού. Σε πείσμα εκείνων που
ασκούν νηπιώδη πολιτιστική ευτέλεια
και θέλουν να τον θάψουν, αφιερώνω το
εμβληματικό ποίημα του, << Όταν… >>
Όταν ακούω να μιλούν για
τον καιρό,\ όταν ακούω
να μιλάνε για τον πόλεμο,\ όταν ακούω
σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση να
πλημμυρίζει τα σαλόνια,\ όταν ακούω
να υποψιάζονται τις ιδέες μου να τις ταχτοποιούν
σε μια θυρίδα,\ όταν ακούω σένα να μιλάς,\
εγώ πάντα σωπαίνω.\
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια
αυτιά μου\ ήχους παράξενους,\ ψιθύρους
μακρινούς,\ όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια,\
λόγους ατέλειωτους, ύμνους και κρότους,\
όταν ακούω να μιλάνε για την ελευθερία,\
για νόμους, ευαγγέλια και μια ζωή σε τάξη,\
όταν ακούω να γελούν, \ εγώ πάντα σωπαίνω.\
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή
θα περιβρέχει τη γη,\ κάποτε που
θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες\ κι όλοι
τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή,\
θ’ ανοίξω το στόμα μου,\ θα γεμίσουν οι
κήποι με καταρράκτες, θα φύγουν τα οπλοστάσια
στις βρώμικες αυλές,\ οι νέοι έξαλλοι
θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους,\
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.\ Πάλι
σας δίνω όραμα.
