Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για το δείπνο του Ευάγγελου
Βενιζέλου με συγγραφείς προ ημερών, ανάμεσά στους οποίους και ο Χρήστος
Χωμενίδης. Ο ίδιος σήμερα δίνει διευκρινήσεις και αφήνει και αιχμές για
ξοφλημένους συγγραφείς...
Συγκεκριμένα, με ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ο Χρήστος Χωμενίδης ξεκαθαρίζει:
«α) Θα συζητούσα και θα δειπνούσα με οποιονδήποτε από τους επικεφαλής των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, με ιδιαίτερη δε χαρά θα συνέτρωγα με την κυρία Αλέκα Παπαρήγα
β) Πράγματι είπα στον κύριο Βενιζέλο ότι με τα επιχειρήματα και τον δομημένο κοινοβουλευτικό του λόγο κονιορτοποιεί τον κύριο Τσίπρα.
Το γεγονός ωστόσο -προσέθεσα- ότι ο κύριος Τσίπρας απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερης δημοφιλίας αποδεικνύει πως μιά κρίσιμη μάζα των Ελλήνων έχει αλαλιάσει εξαιτίας της κρίσης καθώς επίσης και ότι στερείται παιδείας σε βαθμό να θεωρεί όποιον διαθέτει παιδεία ύποπτο.
Για τη χρεοκοπία της παιδείας ευθύνονται προφανώς όσοι διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα τα τελευταία σαράντα χρόνια.
γ) Προσωπικά δεν τρέφω καμία φιλοδοξία να αφήσω την τέχνη της συγγραφής για το χατίρι της πολιτικής. Εάν αισθανόμουν ξοφλημένος ως συγγραφέας και λιγουρευόμουν μια κοινοβουλευτική έδρα, θα είχα γίνει Σύριζα.
δ) Δεν εξαρτήθηκα ποτέ από το κράτος κατά οιονδήποτε τρόπο. Εξαρτώμαι από τον εαυτό μου και από τους αναγνώστες μου»
Συγκεκριμένα, με ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ο Χρήστος Χωμενίδης ξεκαθαρίζει:
«α) Θα συζητούσα και θα δειπνούσα με οποιονδήποτε από τους επικεφαλής των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, με ιδιαίτερη δε χαρά θα συνέτρωγα με την κυρία Αλέκα Παπαρήγα
β) Πράγματι είπα στον κύριο Βενιζέλο ότι με τα επιχειρήματα και τον δομημένο κοινοβουλευτικό του λόγο κονιορτοποιεί τον κύριο Τσίπρα.
Το γεγονός ωστόσο -προσέθεσα- ότι ο κύριος Τσίπρας απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερης δημοφιλίας αποδεικνύει πως μιά κρίσιμη μάζα των Ελλήνων έχει αλαλιάσει εξαιτίας της κρίσης καθώς επίσης και ότι στερείται παιδείας σε βαθμό να θεωρεί όποιον διαθέτει παιδεία ύποπτο.
Για τη χρεοκοπία της παιδείας ευθύνονται προφανώς όσοι διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα τα τελευταία σαράντα χρόνια.
γ) Προσωπικά δεν τρέφω καμία φιλοδοξία να αφήσω την τέχνη της συγγραφής για το χατίρι της πολιτικής. Εάν αισθανόμουν ξοφλημένος ως συγγραφέας και λιγουρευόμουν μια κοινοβουλευτική έδρα, θα είχα γίνει Σύριζα.
δ) Δεν εξαρτήθηκα ποτέ από το κράτος κατά οιονδήποτε τρόπο. Εξαρτώμαι από τον εαυτό μου και από τους αναγνώστες μου»
