Μεταξύ άλλων, σε επιστολή του που δημοσιεύει η «Καθημερινή» κάνει λόγο για «παρωδία μιας ορκωμοσίας», για «γύμνια και αστοχία» αυτής της πράξης, ενώ σημειώνει και ότι δεν ήταν μόνο κομμουνιστές τα θύματα των Γερμανών. Δεν παραλείπει πάντως να χαρακτηρίσει και «απαράδεκτη» την άρνηση Σαμαρά να παραδώσει τα γραφεία του Μαξίμου αυτοπροσώπως.
Αναλυτικά η επιστολή:
«Παρωδία μιας ορκωμοσίας κ.ά.
Κύριε διευθυντά
Κατά την ορκωμοσία του κ. Τσίπρα ως νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας, υπήρξαμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης τελετής. Ο νέος πρωθυπουργός έδωσε τον συνήθη όρκο απευθυνόμενος «κυριολεκτικά» προς τον απερχόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η «πολιτική» αυτή ορκωμοσία (που προφανώς έγινε χωρίς την αναγκαία προετοιμασία) σε αντίθεση με τη μακραίωνη μέχρι τώρα παράδοση έχασε, κατά τη γνώμη μου, το αναγκαίο κύρος της, εφόσον πήρε έναν προσωπικό χαρακτήρα και δεν συνδέθηκε με μια ανώτερη, διαχρονική και απρόσωπη αρχή.
Θα μπορούσε τουλάχιστον ο όρκος να δοθεί με το χέρι ακουμπισμένο στο κείμενο του Συντάγματος της Ελλάδος! Η εμφανής ψυχρότητα του Προέδρου και η κάποια, στιγμιαία, έστω αμηχανία του πρωθυπουργού φανέρωσαν, νομίζω, τη γύμνια και την αστοχία της πράξης. Οι τελετουργίες δεν είναι πάντοτε περιττές και άχρηστες και έχουν ανέκαθεν εφαρμοστεί κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, αποδίδοντας την απαραίτητη σημασία και το κύρος στις σημαντικές στιγμές της ιστορίας αυτής.
Στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας σε μία επιλεκτική χειρονομία του κατέθεσε λουλούδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να τιμήσει τη μνήμη των διακοσίων κομμουνιστών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς κατά την Κατοχή, λες και ήσαν οι μόνοι που θυσιάστηκαν και όχι τόσα άλλα παλικάρια που σκοτώθηκαν κατά την Αντίσταση. Και αυτό αφού ο κ. Τσίπρας, λίγες ώρες νωρίτερα, είχε δηλώσει στο πλήθος των οπαδών του ότι θα είναι ο πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.
Από την άλλη πλευρά, υπήρξε απαράδεκτη η άρνηση του κ. Σαμαρά να παραδώσει αυτοπροσώπως, κατά τα ειωθότα, τα γραφεία του πρωθυπουργού στον αντικαταστάτη του.
Ο ελληνικός λαός πιστεύω ότι περιμένει μια ουσιαστική αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας και όχι την κατάργηση του σεβασμού προς τους θεσμούς και τους αντιπάλους. Περιμένει, αντιθέτως, την εγκαθίδρυση μιας νέας ηθικής στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Φαιδων Στρατος»
