Όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι, αλλά η Αριστερά περισσότερο

του Γρηγόρη  Νικολόπουλου

Η απουσία πολιτικών αρχηγών από τις δυο συγκεντρώσεις, του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, είχε πολύ “πονηρό” σκοπό.

 
Αν εμφανιζόταν πχ ο Σαμαράς στη συγκέντρωση του ΝΑΙ, το ΝΑΙ θα έχανε ψήφους. 

Η Φώφη και ο Θεοδωράκης το απέφυγαν επίσης για να μη μοιάζει οτι καπελώνουν τους πολίτες. Έτσι πέτυχαν οι διοργανωτές μια συγκέντρωση πολιτών.
Στην περίπτωση της συγκέντρωσης του ΟΧΙ, χρησιμοποιήθηκε μια ελαφρώς διαφορετική πρακτική. 

Εμφανίστηκε ο Τσίπρας για να δώσει με το κύρος του Πρωθυπουργού “εντολή” για ΝΑΙ, αλλά δεν εμφανίστηκε ο Μιχαλολιάκος και ο Καμμένος, οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων που ψηφίζουν ΟΧΙ. 

Απολύτως λογικό το γιατί.
Φανταστείτε τον Mιχαλολιάκο δίπλα στον Tσίπρα, φανταστείτε τη μισή πλατεία Συντάγματος γεμάτη Χρυσαυγίτες να κρατάνε πανό με ΟΧΙ και δίπλα σημαίες της Χρυσής Αυγής, σβάστικες κλπ και να χειροκροτάνε τον Τσίπρα, μαζί με τους αριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας μας εγκλώβισε όλους σε ένα προσωπικό παιχνίδι, ένα παιχνίδι εξουσίας, ένα παιχνίδι αδιεξόδου, ένα παιχνίδι διχασμού, ένα παιχνίδι σκληρών ηθικών διλημμάτων, μόνο και μόνο για να μείνει στην εξουσία.
Το δήλωσε εξάλλου ευθέως ο Τσακαλώτος που είπε: αν δεν κάναμε δημοψήφισμα, θα έπεφτε η κυβέρνηση γιατί η πρόταση της συμφωνίας δεν θα πέρναγε από τη Βουλή. Τι εννοεί ο Τσακαλώτος; Οτι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που έχει την πλειοψηφία δεν θα ψήφιζε υπέρ της πρότασης. Θα μου πείτε, θα ψήφιζαν ίσως βουλευτές άλλων κομμάτων. Ναι, αλλά η κυβέρνηση θα έχανε την πλειοψηφία και πιθανότατα θα βλέπαμε τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ σε τουλάχιστον δυο κομμάτια και η κυβέρνηση θα χαρακτηριζόταν αυτομάτως “μνημονιακή”. 

Έτσι αποφασίστηκε το δημοψήφισμα, ώς η μόνη λύση που θα κράταγε τον ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο και αντιμνημονιακό.
Αποτέλεσμα της επιλογής του δημοψηφίσματος, είναι οτι εγκλωβίστηκαν οι φιλοευρωπαίοι ψηφοφόροι, αυτοί που αντιλαμβάνονται οτι χωρίς συμφωνία η χώρα καταρρέει και αναγκάζονται να ψηφίζουν ΝΑΙ σε μια πρόταση που ούτε υπάρχει, ούτε φυσικά τους αρέσει.
Αναγκάζονται επιχειρηματίες να ψηφίζουν ΝΑΙ στην αύξηση της προκαταβολής του φόρου στο 100%, στην αύξηση του ΦΠΑ και στην αύξηση της φορολόγησης των επιχειρήσεων τους.
Αναγκάζονται μισθωτοί να ψηφίζουν ΝΑΙ στην περικοπή των μισθών τους και συνταξιούχοι στην περικοπή των συντάξεων τους.
Ο μόνος λόγος που οι ψηφοφόροι του ΝΑΙ ψηφίζουν ΝΑΙ, είναι επειδή αντιλαμβάνονται οτι κινδυνεύει η χώρα να φύγει από το Ευρώ και να χάσει όλα όσα πέτυχε μέχρι σήμερα με φοβερές θυσίες.
Στους ψηφοφόρους του ΟΧΙ η εικόνα είναι διαφορετική.
Σε αυτούς περιλαμβάνονται πολλοί απελπισμένοι, τους οποίους το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά αγνόησε επιδεικτικά.
Κάποιοι άλλοι, που θεωρούν οτι έχουμε φτάσει στον πάτο και δεν σκέπτονται οτι ο πάτος θα είναι πάρα πολύ χειρότερος από αυτό που ζουμε σήμερα.
Κάποιοι που ο μισθός ή η σύνταξη τους μείωθηκε και δεν σκέπτονται οτι αν φύγουμε από το Ευρώ δεν θα έχουν ούτε τα μισά από όσα έχουν σήμερα.
Κάποιοι που βλακωδώς θεωρούν οτι τα δάνεια τους θα σβηστούν, οτι δεν θα ξαναπληρώσουν ποτέ φόρους, ότι δεν θα ξαναπληρώσουν ποτέ τίποτα.
Κάποιοι, του λεγόμενου λόμπι της Δραχμής, που επειδή έχουν πολλά λεφτά στο εξωτερικό, θα χαρούν να εμφανιστούν ώς ζάπλουτοι σε μια χώρα πτωχευμένων και να αρπάξουν τις περιουσίες των κατεστραμμένων για ένα κομμάτι ψωμί.
Κάποια ακραία στοιχεία της Αριστεράς που θέλουν να διαλύσουν την Ευρώπη και τον παγκόσμιο καπιταλισμό και δεν θέλουν να δεχτούν οτι θα διαλύσουν μόνο την Ελλάδα.
Κάποιοι ακροδεξιοί εθνικιστές Χρυσαυγίτες που θέλουν την κατάλυση της Δημοκρατίας και τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα εθνικιστικό κράτος.
Οι χειρότερα όμως εγκλωβισμένοι από όλους, νομίζω οτι είναι οι πραγματικά Αριστεροί δημοκράτες.
Έχω την εντύπωση οτι αυτοί οι αριστεροί, όχι οι ακραίοι, οι δημοκράτες, αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερο δίλημμα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες σχετικά με το τι θα πρέπει να ψηφίσουν. Τους έχει εγκλωβίσει από την αρχή, από την πρώτη μέρα που κέρδισε τις εκλογές ο Τσίπρας και ανέχονται καταστάσεις και επιλογές που καθόλου δεν τους αρέσουν. Μέχρι πότε όμως και με ποιό κόστος;

Ανέχτηκαν το σχηματισμό κυβέρνησης με τους εκ διαμέτρου αντίθετους, δεξιούς εθνικιστές ΑΝΕΛ, με το πρόσχημα οτι αυτοί δεν θα ρίξουν την κυβέρνηση. 

Ανέχτηκαν τον δεξιό Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει η ΝΔ.

Ανέχτηκαν τον διεθνή εξευτελισμό που προκάλεσε με τις τσαχπινιές του ο Βαρουφάκης στη χώρα.

 
Ανέχτηκαν τα υβρεολόγια προς τους Ευρωπαίους και προς ολόκληρο τον κόσμο. 

Ανέχτηκαν το ρεζιλίκι της χώρας να μην πληρώνει τα δάνεια της, ενώ συγκαταλέγεται στις πλούσιες χώρες και να ταυτίζεται με τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής.

Τώρα ανέχονται να ψηφίζουν το ίδιο μαζί με τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, όταν ακόμη και το «ξαδερφάκι» τους, το παραδοσιακό ΚΚΕ, ρίχνει άκυρο ψηφοδέλτιο και δεν ψηφίζει το ΟΧΙ του Τσίπρα.

Αυτοί οι αριστεροί δημοκράτες, αντιλαμβάνονται ασφαλώς οτι η χώρα κινδυνεύει από αυτή τη σκληρή και αλλοπρόσαλλη γραμμή.

Ξέρουν οτι αυτή η κυβέρνηση ξεπέρασε τα όρια των δυνατοτήτων και της χώρας, αλλά και της αξιοπρέπειας των πολιτών της. Και ξέρουν οτι ο πάτος του βαρελιού, απέχει λίγες μέρες.
Αυτοί λοιπόν, οι αριστεροί, είναι οι περισσότερο εγκλωβισμένοι από όλους τους άλλους. Διότι δεν θέλουν να χαρακτηρισθούν προδότες της Αριστεράς, διότι δεν θέλουν να στοχοποιηθούν από τους «δικούς» τους, διότι μια ζωή ήταν άνθρωποι του ΟΧΙ, με την έννοια του ασυμβίβαστου και του αντικομφορμιστή, μια ζωή θεωρούσαν οτι η Αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα και τώρα αντιλαμβάνονται οτι το έχει πλέον χάσει.
Η άκρα αριστερά και η μανία με την εξουσία που έχει ο Πρωθυπουργός και κάποια άλλα μελη της κυβέρνησης, στέρησαν την Αριστερά από το μοναδικό της όπλο. 

Το ηθικό της πλεονέκτημα.
Ήδη κάποιες κορυφαίες προσωπικότητες της Αριστεράς τάσσονται δημοσίως με το ΝΑΙ. Μεγάλοι πνευματικοί της ηγέτες, καταδικάζουν και το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ. Πιστεύω οτι και πάρα πολλοί πραγματικοί αριστεροί, άνθρωποι που πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τους στηρίζοντας την Αριστερά και εργαζόμενοι για αυτήν, βρίσκονται σε μεγάλη εσωτερική σύγκρουση.
Κατά πάσα πιθανότητα θα ρίξουν στην κάλπη με κρύα καρδιά ένα ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ, αλλά μέσα τους θα μετανοιώνουν πάντα. 

Όπως θα μετανοιώνουν και αν ψηφίσουν ΝΑΙ. Δεν έπρεπε να βάλουν σε αυτό το ψεύτικο και χυδαίο δίλημμα, ούτε τον λαό ούτε τους εαυτούς τους. 

Τώρα όμως είναι πια αργά. Το τέλος δυστυχώς θα είναι κοινό για όλους, αλλά για πρώτη φορά η Αριστερά θα αναγκαστεί να επωμισθεί την ευθύνη των επιλογών της.  

reporter.gr