Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Άνω θρώσκω, ίσον άνθρωπος κατά το έτυμον. Άρα έχω μυαλό, ξεχωρίζω την πέτρα
από το μέταλλο, τη φωτιά από τη στάχτη, τα καλό από το κακό, το
σκουπίδι στο πιάτο από το εκλεκτό κυνήγι. Και δε θέλω να πιάνομαι
κορόιδο από τη δημοτική αρχή, να μου γεμίζει τίγκα στο σκουπίδι τη
λιακάδα μου, το σεληνόφως μου, το πεζοδρόμιο και την αυλή μου. Είναι
άκρως επαχθές να βλέπω τον κάδο στη γειτονιά μου, τίγκα στο σκουπίδι, να
νιώθω ζωντόβολο, να αναπνέω την μπόχα και να εκβάλω το περιεχόμενο του
στομάχου μου. Πικρόχολος ύστερα να κατεβάζω γαμοσταυρούς και να
εξακοντίζω οικείες ύβρεις στα λατρεμένα τέκνα της καθαριότητας.
Οι κάδοι τρώνε με βουλιμία, είναι αναίσθητες κοιλιές, επιρρεπείς να
βαραίνουν και όχι να ξαλαφρώνουν. Το πλεόνασμά τους το αποβάλουν και
πάνω στο σωρό του πετάς εσύ ο γκιαούρης τις σκουπιδαρούδες σακούλες σου,
ο γείτονας τα γατοκέφαλα, ο περαστικός το άδειο κουτί της μπύρας. Και
μεγαλώνει ο σωρός, υψώνεται το σκουπιδαριό, τεντώνεται πάνω στα σίδερα,
στους τενεκέδες, στα σύρματα, στα σαρδελοκούτια, στις κουτσές καρέκλες,
στις κόφες με το σάπιο πατατικό, στις μουσαμαδένιες ποδιές, στις
πλαστικές γαλότσες, στο ξεσολιασμένο αρβυλικό.
Ριγμένος
στο χόβολη της ανέχειας, δεν τρως, αλλά βλέπεις και μυρίζεις. Μυρίζεις
κλάρες ψεκασμένες με μούργα, ξερά χόρτα, σάπιο σανό, σανίδι σκεβρωμένο,
πριονίδι βρώμικο, πελεκούδι ψεκασμένο με ούρα και κόπρανα σκύλων. Πας
να φύγεις, χάσκει ο κάδος, πιάνεις τη μύτη σου και σαν τουφεκισμένος
λαγός τρέχεις να κρυφτείς. Πίσω σου. να οι πασαλειμμένοι γάτοι, οι
μπελέχαροι ποντικοί, οι κουτσαμένοι σκύλοι σε στρώνουν στα κοντά Ο
χορτάτος κάδος κάνει το ίδιο, διογκώνεται, τρέχει σε ακολουθεί, τον
νιώθεις μ’ ένα πήδο να ‘ρχεται και να καλιάζει στην καμπούρα σου.
Στυμμένος από χαράτσια και
Κι αρχίζεις πάλι τη μαύρη μέρα σου ν’ ασπρίσεις. Το απορριμματοφόρο
όμως πάλι μένει από λεβιέ, οι εργάτες δηλώνουνε αργοί, οι δήμαρχοι
ανούσιοι και μωροί. Φεύγει; Δε φεύγει έτσι το σκουπίδι!
