Ἀγαπητά μου παιδιά,
Στόν τόπο μας πού βρίσκεται σέ
ἀναμονή καί ἀγωνία γιά τό μέλλον, μέ ἀνθρώπους ἐξουθενω¬μένους ἀπό τήν
ἀγανάκτηση, τήν ὀργή καί τήν ἀνήμπορη ἐφιαλτική ἄμυνα, καί ὁ πανικός τῆς
ἀβεβαιότητας στιγματίζει τήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς, μέσα ἀπό ἕναν
ἀγῶνα γιά ἁπλῆ ἐπιβίωση, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἑορτή τῶν
Χριστουγέννων καί μᾶς καλεῖ νά γιορτάσουμε καί πάλι.
Στή χώρα μας, ὅπου ἡ οἰκονομία
διέρχεται τό δικό της δύσκολο δρόμο, κουρασμένη ἀπό τίς συνεχεῖς
οἰκονομικές καί κοινωνικές μεταπτώσεις καί ἀπό τήν ἀβουλία τῶν ξένων νά
δώσουν τίς δόσεις τῶν δανείων, γιορτάζουμε καί πάλι τά Χριστούγεννα, τά
ὁποῖα ἔρχονται γιά νά μᾶς θυμίσουν ὅτι προτεραιότητα πλέον ἔχει ἡ ζωή
καί ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ Χριστός γεννᾶται σήμερον καί ἡ
Παρθένος σήμερον τόν Ὑπερούσιον τίκτει καί οἱ μάγοι σήμερον τά δῶρα
προσφέρουσι καί οἱ ποιμένες δοξάζουσι, γιά νά μᾶς ὑπομνήσουν τήν ἀνάγκη
τῆς συνεχοῦς διάρκειας τῆς ἐλπίδας στήν ἴδια τή ζωή μας, ὡς μία συνεχῆ
δηλαδή παρουσία τοῦ νέου τρόπου ζωῆς, τήν ὁποία πολιτεύεται ὁ Χριστός
στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.
Στήν κούραση πού προκαλεῖ ὁ ἀγῶνας
γιά ζωή, ὅπου ἡ θλίψη καί ἡ οἰκονομική ὕφεση χαρακτηρίζουν τά φετινά
νοικοκυριά πολλῶν οἰκογενειῶν, ἀλλά καί τή μιζέρια τοῦ
χριστουγεννιάτικου τραπεζιοῦ ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων δίνει τήν ἐλπίδα
καί τή δύναμη γιά ζωή, γι’ αὐτό μᾶς καλεῖ μέ βεβαιότητα νά ἑορτάσουμε τή
Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Τά κάλαντα εὐαγγελίζονται αὐτήν τήν μεγάλη χαρά,
οἱ καμπάνες καί οἱ ὁλόφωτες Ἐκκλησίες αὐτή τήν χαρά μηνύουν. Ὅλα εἶναι
γεμᾶτα μέ τή χαρά τῆς ζωῆς, παραμένει ὅμως ἀκόμη ἀναπάντητο ἕνα «γιατί
... ».
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων δέν ἀπαντᾶ στό «γιατί». Τό προσεγγίζει ὅμως μέ ἕναν ἄλλο τρόπο.
Προβάλλει τήν προτεραιότητα τῆς ζωῆς, ὄχι τόν τρόπο τῆς ἁπλῆς ἐπιβίωσης.
Διακηρύσσει τήν βεβαιότητα τῆς
ἐλπίδας, ὡς μία διαδικα¬σία δυναμική καί ἀγωνιστική, μέ σκοπό τή
διατήρηση καί διαιώνιση τῆς ζωῆς, ὄχι μόνο σήμερα ἀλλά καί πάντα.
Ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο προκειμένου νά
προσφερθεῖ ἀγαπητικά καί θυσιαστικά πρός τόν ἄλλον, μέσα ἀπό μία
διαδικασία αὐταπάρνησης, "κενωτικῆς" διάθεσης καί προσφορᾶς,
πνευμα¬τικῆς καί ὑλικῆς.
Ἀποκαλύπτει τό πραγματικό
περιεχόμενο τῆς ζωῆς, ὡς συν-βίωσης καί κοινωνίας, ἀφοῦ ἡ πραγματική
διάσταση τῆς ζωῆς εἶναι ὀργανικά συνδεδεμένη μέ τόν Θεόν καί μέ τόν
συν-Ἄνθρωπο, γιατί μόνον ἔτσι ἡ ζωή καθίσταται, ὡς "ὄντως ζωή".
Γι’ αὐτό τελικά εἶναι ὅλα γεμᾶτα μέ
τή χαρά τῆς ζωῆς καί τήν ἐλπίδα τῆς προσδοκίας. Γι’ αὐτό οἱ ποιμένες
ἀγραυλοῦν, ὁ ἀστήρ μηνύει, οἱ μάγοι προσφέρουν, οἱ ἄγγελοι ὑμνοῦν καί οἱ
ἄνθρωποι δοξολογοῦν :
"Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς
εἰρήνῃ καί φωτίσαντι τῷ κόσμῳ".
