Φανταστείτε το σάλο που θα προκαλούσε σε μια οποιαδήποτε
δυτική δημοκρατία – στην Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία , την Αμερική-
εάν έβγαινε ένας αρχηγός κόμματος και υποστήριζε ότι η Βασίλισσα ή ο
Πρόεδρος της Δημοκρατίας λέει ψέματα και μοιράζει πλαστά έγγραφα.
Για πόσες μέρες το θέμα θα ήταν πρωτοσέλιδο; Τι θα έκαναν οι
δικαστικές αρχές, τα πολιτικά κόμματα ,το κοινοβούλιο; Δεν θα ήταν ένα
σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για το οποίο όλοι θα ζητούσαν άμεση
διαλεύκανση; Ούτε συζήτηση.
Ο πολιτικός αρχηγός, μάλιστα, που θα είχε στραφεί με τέτοια
ανευθυνότητα κατά του Ανώτατου Άρχοντα θα είχε απομονωθεί θεσμικά, θα
είχε υποστεί κυρώσεις και δεν θα έβρισκε ούτε την ψήφο του στις επόμενες
εκλογές.
Στην Ελλάδα , ωστόσο, κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά όταν οι
απίστευτες «καταγγελίες» είδαν το φως της δημοσιότητας τον Μάιο του 2012
κατά τη διάρκεια των διερευνητικών επαφών του κ. Παπούλια με τους
αρχηγούς των κομμάτων.
Δυστυχώς, η Προεδρία δεν ήθελε να δώσει συνέχεια ενώ και οι θεσμικοί
παράγοντες αντιμετώπισαν την υπόθεση ως ένα …γραφικό συμβάν με
πρωταγωνιστή έναν αρχηγό πολιτικά ελαφρύ.
Ο Πάνος Καμμένος, όχι μόνο δεν απομονώθηκε πολιτικά
αλλά παραμένει επικεφαλής μιας έστω φυλλοροούσας κοινοβουλευτικής ομάδας
(8 από τους 20 βουλευτές του κόμματος έχουν αποχωρήσει) ενώ κατάφερε να
εκλέξει και ευρωβουλευτή στις κάλπες του περασμένου Μαΐου .
Φιλοδοξεί μάλιστα να μετέχει σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφόσον το
κόμμα του ξεπεράσει το φράγμα του 3% στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Τσίπρας στην πρόσφατη συνέντευξή του ( ΣΚΑΙ)
αναγνώρισε τον κ. Καμένο ως προνομιακό συνομιλητή του λόγω της
αντιμνημονιακής του συνέπειας ενώ έπλεξε το πολιτικό του εγκώμιο «έχει
κρατήσει όλο αυτό το διάστημα μία έντιμη στάση» είπε, παραδεχόμενος
πάντως ότι τους χωρίζει άβυσσος πολιτικά και πολιτισμικά (τι να εννοούσε
άραγε;)
Ο κ. Τσίπρας δεν χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί με δριμύτητα στον κ.
Σαμαρά κατηγορώντας τον για ακροδεξιά στροφή και για την πολιτική του
φιλία με τον Παναγιώτη Μπαλτάκο γνωρίζοντας ωστόσο ότι οι πολιτικές
θέσεις του κ. Καμμένου δεν απέχουν πολύ από αυτές του ιδρυτή της
«Ρίζας».
Αδυνατεί μάλιστα να δει -μέσα από τους παραμορφωτικούς
αντιμνημονιακούς φακούς του -ότι ο αρχηγός ενός κόμματος που θέλει να
εμφανίζεται ως η αριστερά του 21ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να
συνεργάζεται, ούτε καν να συνομιλεί- πόσο μάλλον να συγκυβερνήσει- με
έναν αστόχαστο πολιτικό αρχηγό.
Ο οποίος υποστήριζε ότι ο ελληνικός λαός ψεκάζεται
και γι αυτό δεν αντιδρά, που απειλούσε -αλά Χρυσή Αυγή- με μαζική
παραίτηση των βουλευτών του για να προκηρυχθούν εκλογές, που πρότεινε
την μετάβαση της χώρας από το ευρώ στο δολάριο, που μοίραζε (και
εξακολουθεί να μοιράζει) αγωγές σε δημοσιογράφους για να τους φιμώσει ,
που προέτρεπε τους κατοίκους του Αριστοτέλη Χαλκιδικής να λιντσάρουν τον
δήμαρχο της περιοχής, που υποστήριζε ότι η Προεδρία της Δημοκρατίας
διοχέτευε πλαστά έγγραφα.
Άλλο η κυβερνώσα Αριστερά κι άλλο η αλλοπρόσαλλη Καραδεξιά. Ή κάνω λάθος κ. Τσίπρα;
Του Νότη Παπαδόπουλου
tovima.gr
