Είναι αναμφίβολα πολύ νωρίς για να
εκτιμηθεί το πολιτικό βάθος της υποκλαπείσας συνομιλίας Τόμσεν
–Βελκουλέσκου, καθώς και οι πιθανές συνέπειες της. Και δεν μπορούμε να
γνωρίζουμε πώς θα το χειρισθεί τελικά η συγκυβέρνηση και πώς θα
τοποθετηθεί η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση.
Ομως κάποιες πρώτες κινήσεις της
κυβέρνησης, όπως η ανάμιξη του Παυλόπουλου, η έκτακτη σύσκεψη του
κυβερνητικού επιτελείου, η επικοινωνία του Α. Τσίπρα με τους πολιτικούς
αρχηγούς, φανερώνουν εγρήγορση και διάθεση εκμετάλλευσης του γεγονότος.
Ας δούμε την συγκυρία μέσα στην οποία
εμφανίζεται η υποκλαπείσα συνομιλία.
Η συγκυβέρνηση βρίσκεται πλήρως
εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα της προσφυγικής της πολιτικής, στην πλήρη
κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η
μια μετά την άλλη, στην πανωλεθρία του Α. Τσίπρα στην βουλή και τέλος
στην δημοσκοπική κατρακύλα του κόμματος του.
Και αίφνης εμφανίζεται ο
υποκλαπείς διάλογος, που έγινε στις 16 Μαρτίου.
Η ουσία του διαλόγου είναι πως το ΔΝΤ
ζητεί ονομαστικό κούρεμα του χρέους, άρα είναι σύμμαχος της ελληνικής
κυβέρνησης και μέτρα λιγότερα κατά ένα δισεκατομμύριο περίπου, από αυτά
που προγραμματίζει η συγκυβέρνηση.
Τι επιζητεί; Την αξιοπιστία στην τήρηση
των συμφωνηθέντων και επικαλείται το βεβαρυμένο παρελθόν όλων των
ελληνικών κυβερνήσεων.
Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν τα δύο στελέχη
του ΔΝΤ στον υποκλαπέντα διάλογο τους, η μόνη περίπτωση που η παρούσα
κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία ήταν όταν ξέμεινε από λεφτά. Γνωστό σε όλον
τον κόσμο αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει με αυτό το χαρτί στα
χέρια του, την ευκαιρία να σπρώξει τα ρέστα του στο τραπέζι, στοχεύοντας
ταυτοχρόνως σε πολλά σημεία.
1.Να θέσει εκτός διαπραγμάτευσης το ΔΝΤ
που πιέζει ασφυκτικά για μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες
προκαλούν αλλεργία στο εσωτερικό του κόμματος.
2.Δημιουργώντας έναν καινούργιο εχθρό,
που είναι και ξένος, να αναβιώσει τα εθνεγερτικά αντανακλαστικά των
ψηφοφόρων του που έχουν αποστασιοποιηθεί από αυτόν.
3.Αλλάζει την ατζέντα και την μεταθέτει
σε ένα πεδίο που πιθανόν να του αποφέρει καρπούς μετά την πανωλεθρία που
υπέστη στα θέματα διαφθοράς και διαπλοκής.
4.Ασκεί πίεση στα κόμματα του ευρωπαϊκού
τόξου να ακολουθήσουν την ατζέντα του, με πιθανό τελικό στόχο την
εισδοχή κάποιων εξ αυτών στην κυβέρνηση.Οι πιέσεις που ασκεί ο Σουλτς σε
Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ προς τούτο, είναι ενδεικτικές της επιθυμίας διεύρυνσης
της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
5.Κορύφωση αυτών των στοχεύσεων είναι η
προσφυγή στις κάλπες εν μέσω κλίματος εθνικής έξαρσης, παρόμοιου με αυτό
του περσινού καλοκαιριού. Επειδή είναι δεδομένο πως οι εκλογές δεν
κερδίζονται, ο σχεδιασμός αυτός αποβλέπει σε ήττα με διαχειρίσιμη
διαφορά.
Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ «καίει» το ΔΝΤ, τον
σύμμαχο του στην ονομαστική απομείωση του χρέους; Γιατί έχει αντιληφθεί
πως οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούν κάτι τέτοιο. Συνεπώς, το
ΔΝΤ είναι ένας άβολος δανειστής γιατί πιέζει για μεταρρυθμίσεις και
ευχής έργον είναι για τους κρατιστές να το «ξεφορτωθούν».
Θα ήθελα να επαναλάβω πως για γεγονότα
που διαδραματίζονται «επί του πιεστηρίου», οι εκτιμήσεις είναι
παρακινδυνευμένες αλλά και η γοητεία αυτής της πρόκλησης μεγάλη.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr
