Το «όχι» το είπε ο ελληνικός λαός ή ο
Μεταξάς;
Ερώτημα ανάλογο με το αν «η επανάσταση του 1821 ήταν
εθνικοαπελευθερωτική ή κοινωνική».
Μπορούμε να πούμε με απόλυτη
βεβαιότητα ότι η ζώσα πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή
κάποιος μισεί τον Μεταξά.
Μπορούμε όμως να φανταστούμε στο μέλλον το
«δωμάτιο ενηλίκων» ως πειστήριο της μίας, μοναδικής και αναμφισβήτητης
ιστορικής αλήθειας!
Η ιστορία δεν αλλάζει, αλλά
διαστρεβλώνεται.
Ανάλογα με τις ανάγκες του κόμματος. Θα πει κάποιος ότι
αυτό συμβαίνει με όλους τους «ισμούς». Κάθε ιδεολογικό ρεύμα θέλει να
χρησιμοποιήσει την ιστορία για να κυριαρχήσει ιδεολογικά. Αυτό είναι
αληθές. Αλλά μέχρι σήμερα στον ελληνικό χώρο μόνο η αριστερά το έχει
κατορθώσει.
Το «όχι» το είπε ο Μεταξάς. Αρέσει ή δεν
αρέσει, αυτή είναι μία πραγματικότητα.
Όπως πραγματικότητα είναι ότι ο
Μεταξάς έφτιαξε το ΙΚΑ και ότι ο Μεταξάς ήταν ένας φασίστας δικτάτορας.
Αλήθεια επίσης είναι ότι το «όχι» στο δημοψήφισμα του 2015 το είπε ο
ελληνικός λαός. Όπως κι ότι συμμετείχε σε ένα δημοψήφισμα-παρωδία, όπου
δεν κατάλαβε τι ακριβώς ψήφισε. Αυτό που σίγουρα κατάλαβε είναι ότι άλλο
ψήφισε κι άλλο τελικά συνέβη.
Αλλά κι εδώ η αριστερά βρήκε τον τρόπο
να «καλύψει» την αλήθεια.
Χρηματοδότησε την ταινία «δωμάτιο ενηλίκων».
Αντίστοιχα έχει οργανώσεις ιστορικών που βγάζουν την μία και μοναδική
αλήθεια και οργανώσεις οικοδόμων και νεολαίων για να την επιβάλλουν.
Κορυφαίο παράδειγμα η ταινία «Ελένη». Οι «λαϊκές αντιδράσεις» φόβισαν
τους αιθουσάρχες...
Όποιος υποστηρίξει το αυτονόητο, ότι το
«όχι» το είπε ο Μεταξάς, είναι αυτόματα «φασίστας» και «αντιδραστικός».
Αν οι κομμουνιστές είχαν επικρατήσει στον Εμφύλιο, τότε σίγουρα θα είχαν
γυρίσει μια κινηματογραφική ταινία που το σενάριο θα ήταν πάνω – κάτω
το εξής: Οι οργανώσεις βάσης του κόμματος θα αναλάμβαναν δράση εκείνο το
βράδυ, θέλοντας να αποτρέψουν το μοιραίο, την παράδοση της χώρας στους
Ιταλούς φασίστες, στους ομοϊδεάτες του Κινήματος της 4ης Αυγούστου.
Οι
γενναίοι κομάντος των κομουνιστών θα εισέβαλαν στο γραφείο του φασίστα
Μεταξά και την ώρα που αυτός θα ετοιμαζόταν να υπογράψει το σύμφωνο
παράδοσης, θα του κολλούσαν το πιστόλι στον κρόταφο. Τότε, ο επικεφαλής
της ομάδας των γενναίων, των σύγχρονων ηρώων, θα έβγαζε από την τσέπη
του σακακιού του το καινούργιο χαρτί που θα είχε το νέο κείμενο, αυτό
που θα είχε επεξεργαστεί τις προηγούμενες ώρες το πολιτικό γραφείο του
κόμματος. Το νέο κείμενο θα είχε μία μόνο λέξη: «Όχι».
Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι
διαφορετική. Ο λαός ήταν τότε στον γύψο και δεν μπορούσε να επιβάλλει
κάποια «άποψη».
Ο Μεταξάς ήταν ομοϊδεάτης του Μουσολίνι, αλλά ταυτόχρονα
είχε αποδεχτεί την αγγλική επιρροή.
Θα πει κάποιος ότι αυτή είναι η
δική μας ιστορική αλήθεια και ότι η αριστερά έχει την δική της και η
ακροδεξιά την δική της. Κι αυτός που θα το πει αυτό δίκιο θα έχει!
Προσπαθούμε να σκεφτούμε πως θα ήταν
σήμερα τα πράγματα αν ο Μεταξάς δεν είχε πει το «όχι».
Ή αν ο Μεταξάς
είχε προσπαθήσει να μείνει έξω από τον πόλεμο, χειριζόμενος καλύτερα τις
σχέσεις του με τους ξένους. Σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως και να
συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αλλά στο σύμπαν που ζούμε τα πράγματα έγιναν με
έναν συγκεκριμένο τρόπο. Κι αυτός ο τρόπος δεν αλλάζει.
Αυτό που σίγουρα
μπορεί να αλλάξει είναι το μέλλον, επειδή δεν έχει ακόμη γραφτεί. Αλλά
για να κάνουμε το μέλλον μας καλύτερο θα πρέπει να είμαστε σε θέση να
διδασκόμαστε από το παρελθόν.
Να μην αποφεύγουμε τα λάθη της εφηβεία μας
κτίζοντας άλλα «δωμάτια ενηλίκων», αλλά να μπορούμε να δούμε την
αλήθεια κατάματα.
Θανάσης Μαυρίδης
