Ο Ιεράρχης αναφέρεται στο ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία στον αγώνα ενάντια στους Οθωμανούς και αναρωτιέται για ποιο λόγο δεν υπάρχει ο Σταυρός. Σημειώνει ανάμεσα σε πολλά - πολλά άλλα
Η επέτειος των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης (1821-2021), αποτελεί ένα σπουδαιότατο γεγονός, για ολόκληρο τον Ελληνισμό, όπου γης. Σηματοδοτεί μία άριστη ευκαιρία για εμβάθυνση στην ελληνική ιστορία, για προσέγγιση των θυσιών της Εκκλησίας, για απότιση φόρου τιμής στους ήρωες της Παλιγγενεσίας, αλλά συνάμα φέρει ενώπιον μας και ένα ενδελεχή προβληματισμό, ένα ουσιαστικό στοχασμό για το παρόν και το μέλλον. Κεντρική θέση στην Ελληνική Επανάσταση κατέχει η Εκκλησία.
Τυγχάνει πασίδηλο, ότι οι Έλληνες με την καθοδήγηση και συμπαράσταση της, κατόρθωσαν ν’ αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό τεσσάρων αιώνων. Πραγματικά, αν απουσίαζε το κίνητρο του συνθήματος: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», δεν θα γινόταν το θαύμα της εθνικής απελευθέρωσης, το οποίο μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι φώτισε την παγκόσμια ιστορία.
Χαρακτηριστικό της όλης Ελληνικής Επανάστασης, τόσο στο καμίνι των χρόνων της δοκιμασίας και της πίκρας, όσο και στην απόφαση της Εξέγερσης, αλλά και σ’ αυτές τις μάχες και τις ναυμαχίες, ήταν ένα ιερό σύμβολο, που αληθώς δυνάμωνε τους Έλληνες. Και τούτο, ήταν ο Σταυρός, μ’ ο,τι αυτός συμβολίζει. Την υπομονή, την καρτερία, την παρηγορία, τον αγώνα, την θυσία, τον θάνατο, την ανάσταση.
Όλοι οι αγωνιστές, οι πολέμαρχοι και οι ναύαρχοι, όλοι οι κληρικοί, με την προσκύνηση του Σταυρού και με την ευλογία Του, λάμβαναν την δύναμη για τον μεγάλο Αγώνα.
Κατόπιν των ανωτέρω, ως Ιεράρχης μιάς ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως, της Μάνης, απ’ όπου ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση διατυπώνω την αρχιερατική μου γνώμη και την εκφράζω δημόσια, ότι οι αρμόδιοι της Επιτροπής του εορτασμού των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης, θα πρέπει να επανεξετάσουν το όλο ζήτημα του σήματος και να λάβουν την ιστορική απόφαση, να τεθεί ο Σταυρός στο σήμα της Επετείου.
Διερωτώμαι: Είναι δυνατόν τον Σταυρόν να τον λησμονήσουμε και να τον κρύψουμε; Η είμεθα έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί ή δεν είμεθα. Διαφορετικά, το αδιάσπαστο των δεσμών Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, το ευεργετικό τούτο επίτευγμα αιώνων, που θαυμάζει η παγκόσμια κοινωνία και είναι η ιδιοπροσωπεία μας, θα το έχουμε καταστρατηγήσει. Οι ψυχές των ηρώων του ’21 ζητούν τον Σταυρό”.
Σημείο, άξιο προσοχής είναι η πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη εμψύχωνε το Γένος των Ελλήνων και ανδρείωνε τους μαχητές και πολεμιστές στη ξηρά και τη θάλασσα, σ’ όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια σε μια αυτοκρατορία.
Δεύτερο χαρακτηριστικό, το οποίο οφείλουμε να μη λησμονούμε είναι το πλήθος των μαρτύρων που αναδύεται μέσα από τους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας κατά τα σκληρά χρόνια της τουρκοκρατίας και κατά την περίοδο της ελληνικής επανάστασης.
Απ’ αυτούς τους μάρτυρες – νεομάρτυρες, άλλοι βασανίστηκαν, άλλοι απηγχονίστηκαν, άλλοι πέθαναν μέσα σε φρικτούς πόνους και μαρτύρια ή μέσα σε σκοτεινές φυλακές και η αιτία και μόνον ήταν η ταυτότητα τους, Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί. Οι ήρωες – μάρτυρες αυτοί δεν πρόδωσαν Χριστό και Ελλάδα.
