Βρέθηκε το μηχανάκι του εξαφανισμένου 38χρονου Σπαρτιάτη
Μια κρύα ημέρα του Δεκεμβρίου του 2006, ο συμπολίτης μας Χρήστος Δημάκος, 38 ετών, φεύγει από το σπίτι του στη Σπάρτη χωρίς να αποχαιρετίσει, χωρίς να προειδοποίησει κανέναν από τους οικείους του ότι αυτή ήταν η «τελευταία του αναχώρηση».
Με το μηχανάκι του, παπί Suzuki,κατευθύνεται προς την Τρύπη.
Τα αδέλφια και οι γονείς του, γνωρίζοντας ότι αντιμετωπίζει έντονα ψυχολογικά προβλήματα, κινητοποιούνται αμέσως Το κρύο είναι πολύ δυνατό. Η προσπάθεια εντοπισμού του πολύ δύσκολη στα βουνά της Τρύπης.
Μια πληροφορία απ’ εδώ, μια από εκεί, οδηγεί τους δικούς του και τις αρχές στα χνάρια του.
Σε εξωκκλήσι της Τρύπης, εκεί όπου κάποιος είδε έναν άνδρα σε μηχανάκι να καπνίζει βρίσκουν το πακέτο και τα αποτσίγαρα του.
Καταφθάνει ελικόπτερο, ομάδες της ΕΜΑΚ με εκπαιδευμένα σκυλιά αλλά μάταια. Επί 20 ημέρες όλοι ψάχνουν τον Χρήστο Δημάκο… Η φωτογραφία του βρίσκεται παντού. Στις αντίστοιχης θεματολογίας τηλεοπτικές εκπομπές γίνεται πρώτο θέμα. Μάταια. Το 2006 φεύγει και μαζί του κάθε ελπίδα να βρεθεί ο Χρήστος.
Η οικογένειά του πάντα κρατά ζωντανή την ελπίδα ότι κάπου μπορεί να βρεθεί ή να ξαναγυρίσει… Τα χρόνια περνούν και μαζί τους ξεθωριάζουν τα χρώματα στη φωτογραφία αναζήτησης του Χρήστου. Στη συνείδηση των περισσότερων φίλων έχει καταγραφεί ως εξαφανισμένος και καταδικασμένος. Η ζωή συνεχίζεται…
Έχουν περάσει 6 χρόνια.
Ο Ταύγετος για έξι χειμώνες έχει πλημμυρίσει τους χείμαρρους του που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Μια πληροφορία κινητοποιεί την Ασφάλεια Σπάρτης. Στον Αι Γιαννάκη, σε μια φυσική γούρνα βρέθηκε ο σκελετός από ένα μηχανάκι.
Ο Αστυνομικός που το βρήκε θυμάται και σπεύδει. Γίνεται διασταύρωση στον αριθμό πλαισίου. Είναι το μηχανάκι του Χρήστου Δημάκου.
Λες και ανοίγει μια κλειδωμένη πόρτα ενός ξορκισμένου δωματίου. Οι συγγενείς αναστατώνονται. Η ελπίδα σε αυτούς πάντα υπάρχει. Αναζητούν ένα στοιχείο ακόμα και για να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο.
Το μηχανάκι του Χρήστου μεταφέρεται στην Αστυνομία.
Ομάδες της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής χτενίζουν την περιοχή. Σε φαράγγια, στον χείμαρρο, στις πλαγιές του βουνού.
Ακριβώς απέναντι από τον Καιάδα.
Τα στοιχεία δεν ενθαρρύνουν τους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ και της Πυροσβεστικής. Κάποια διασκορπισμένα υπολείμματα οστών πρέπει να εξεταστούν. Μπορεί να είναι ζώων. Κανένα ίχνος που να ενθαρρύνει την έρευνα.
Στο σπίτι της οικογένειας του Χρήστου Δημάκου τα αδέλφια του ξαναθυμούνται. Υπάρχουν ακόμα δάκρυα για τον Χρήστο. Οι ελπίδες τους στρέφονται σε μια απόφαση του Χρήστου να έχει πάρει δικό του συνειδητό δρόμο και να έχει «εξαφανιστεί». Το πιθανότερο όμως είναι ο Χρήστος να έχει χαθεί οριστικά.notospress.gr
Μια κρύα ημέρα του Δεκεμβρίου του 2006, ο συμπολίτης μας Χρήστος Δημάκος, 38 ετών, φεύγει από το σπίτι του στη Σπάρτη χωρίς να αποχαιρετίσει, χωρίς να προειδοποίησει κανέναν από τους οικείους του ότι αυτή ήταν η «τελευταία του αναχώρηση».
Με το μηχανάκι του, παπί Suzuki,κατευθύνεται προς την Τρύπη.
Τα αδέλφια και οι γονείς του, γνωρίζοντας ότι αντιμετωπίζει έντονα ψυχολογικά προβλήματα, κινητοποιούνται αμέσως Το κρύο είναι πολύ δυνατό. Η προσπάθεια εντοπισμού του πολύ δύσκολη στα βουνά της Τρύπης.
Μια πληροφορία απ’ εδώ, μια από εκεί, οδηγεί τους δικούς του και τις αρχές στα χνάρια του.
Σε εξωκκλήσι της Τρύπης, εκεί όπου κάποιος είδε έναν άνδρα σε μηχανάκι να καπνίζει βρίσκουν το πακέτο και τα αποτσίγαρα του.
Καταφθάνει ελικόπτερο, ομάδες της ΕΜΑΚ με εκπαιδευμένα σκυλιά αλλά μάταια. Επί 20 ημέρες όλοι ψάχνουν τον Χρήστο Δημάκο… Η φωτογραφία του βρίσκεται παντού. Στις αντίστοιχης θεματολογίας τηλεοπτικές εκπομπές γίνεται πρώτο θέμα. Μάταια. Το 2006 φεύγει και μαζί του κάθε ελπίδα να βρεθεί ο Χρήστος.
Η οικογένειά του πάντα κρατά ζωντανή την ελπίδα ότι κάπου μπορεί να βρεθεί ή να ξαναγυρίσει… Τα χρόνια περνούν και μαζί τους ξεθωριάζουν τα χρώματα στη φωτογραφία αναζήτησης του Χρήστου. Στη συνείδηση των περισσότερων φίλων έχει καταγραφεί ως εξαφανισμένος και καταδικασμένος. Η ζωή συνεχίζεται…
Έχουν περάσει 6 χρόνια.
Ο Ταύγετος για έξι χειμώνες έχει πλημμυρίσει τους χείμαρρους του που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Μια πληροφορία κινητοποιεί την Ασφάλεια Σπάρτης. Στον Αι Γιαννάκη, σε μια φυσική γούρνα βρέθηκε ο σκελετός από ένα μηχανάκι.
Ο Αστυνομικός που το βρήκε θυμάται και σπεύδει. Γίνεται διασταύρωση στον αριθμό πλαισίου. Είναι το μηχανάκι του Χρήστου Δημάκου.
Λες και ανοίγει μια κλειδωμένη πόρτα ενός ξορκισμένου δωματίου. Οι συγγενείς αναστατώνονται. Η ελπίδα σε αυτούς πάντα υπάρχει. Αναζητούν ένα στοιχείο ακόμα και για να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο.
Το μηχανάκι του Χρήστου μεταφέρεται στην Αστυνομία.
Ομάδες της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής χτενίζουν την περιοχή. Σε φαράγγια, στον χείμαρρο, στις πλαγιές του βουνού.
Ακριβώς απέναντι από τον Καιάδα.
Τα στοιχεία δεν ενθαρρύνουν τους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ και της Πυροσβεστικής. Κάποια διασκορπισμένα υπολείμματα οστών πρέπει να εξεταστούν. Μπορεί να είναι ζώων. Κανένα ίχνος που να ενθαρρύνει την έρευνα.
Στο σπίτι της οικογένειας του Χρήστου Δημάκου τα αδέλφια του ξαναθυμούνται. Υπάρχουν ακόμα δάκρυα για τον Χρήστο. Οι ελπίδες τους στρέφονται σε μια απόφαση του Χρήστου να έχει πάρει δικό του συνειδητό δρόμο και να έχει «εξαφανιστεί». Το πιθανότερο όμως είναι ο Χρήστος να έχει χαθεί οριστικά.notospress.gr
