Χρονογράφημα - Δήμαρχε, μάζεψε τα σαράβαλα

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

   Αίφνης ανακηρύσσω εαυτόν κυρίαρχο και οδοιπορώ στην ανηφόρα προς τη Γελουδά. Μου αρέσει η πρώτη στροφή με την άπλα της και κάνω στάση. Η ομορφιά μπροστά μου του Ιονίου με μαγεύει, ξεχνώ τους  γκουρμεδάτους λαγούς που μας τάζουν οι πολιτικοί και πλασάρω στίχους. Η Ζάκυνθος πολλές φορές με εμπνέει:

  << Ω φιλτάτη πατρίς, ω θαυμασία νήσος Ζάκυνθε, συ μου έδωκας την πνοήν και του Απόλλωνος τα χρυσά δώρα!\  Ποτέ δεν σε ελησμόνησα, ποτέ…\ Αλλά ευτυχής ή δύστηνος όταν το φως επλούτη τα βουνά και τα κύματα, σε εμπρός των οφθαλμών μου πάντοτε είχον.\

  Δυστυχώς  κι εγώ είμαι δύστηνος. Δυο εγκαταλειμμένα σαράβαλα αυτοκίνητα εμπρός μου τον ποιητικό οίστρο μου χαλάνε, το Αρκαδικό τοπίο σκοτεινιάζουν, ο αχρείος ηγεμών της εγκατάλειψης παρόντας με βιάζει. Ήξεις αφήξεις τα μεγάλα λόγια των δημάρχων. Αναρριχώνται στους θώκους γιατί;

   Δήμαρχε, μάζεψε τα σαράβαλα, γιατί νιώθουμε σαν φελλοί να επιπλέουμε στον αφαλό της αβύσσου.  Είναι ο χώρος μας, η αυλή μας, η γειτονιά μας και τον θέλουμε καθαρό. Μας βυθίζουν στα βάραθρα της Στυγός αυτά τα σκουπίδια και ο βίος μας γίνεται αβίωτος όταν μας τα σερβίρει η δημοτική αρχή ως << μεταξωτές κορδέλες!>> Ο κοσμάκης θέλει τη γειτονιά του απαστράπτουσα, του αρέσει να περνά μπέικα, το χρόνο του να ρετουσάρει με χρώμα του Ιονίου και το μύθο της Ελένης του Χαμέρη. Την ώρα του αναστοχασμού του δε χρωστά τίποτα να πέφτει πάνω στο παραβάν της εγκατάλειψης και να θυμώνει.

  Οι ουκ ολίγοι κολλητοί μου, μού συνέστησαν να φέρω τον όνο μου, ένα μεταμεσονύχτιο και να τον δέσω έξω από το δημαρχείο. Εκεί να τον ταίζω σανό, εκεί να γκαρίζει, κι εκεί να γεμίζει το χώρο με αρωματικό χαμούρι. Τι θα κάνεις; Δε θα θυμώσεις;  Πάραυτα δε θα τον διώξεις; Ίσως καταφύγεις και στο δικαστήριο για την ονορύπανση του δημόσιου χώρου.

   Εμείς; Ένεκα ίδιας νοοτροπίας γίναμε νευρασθενικοί με  τα σαράβαλα στην πόρτα μας. Τούτη η αναπάντεχη επίσκεψή τους μας φέρνει ψυχικά νοσήματα. Αναταράσσει την ψυχική μας ισορροπία και βγάζουμε φλύκταινες όταν το βλέμμα μας πέφτει στις λαμαρίνες.

   Χωρίς εκκωφαντικά << κικιρίκου >> μπορείτε να τα μαζέψετε τα σαράβαλα;

   ellinikoxronografima.bblogspot.gr