Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης στα Νέα:
Πριν από χρόνια μού είχαν διηγηθεί μια ωραία ιστορία από τη Γαλλική Επανάσταση.
Δεν βάζω το χέρι στη φωτιά για την ακρίβεια των γεγονότων αλλά παραπέμπει τόσο πολύ σε σύγχρονες καταστάσεις ώστε νομίζω ότι αξίζει να τη μεταφέρω.
Στην κορύφωση της Γαλλικής Επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Γκρενόμπλ μια λαϊκή συνέλευση όπου διαπιστώθηκε ότι η γειτονική Ιταλία στενάζει κάτω από το βάρος των Αυστριακών.
Αποφάσισαν λοιπόν οι παριστάμενοι να εκστρατεύσουν για να την απελευθερώσουν.
Μαζεύτηκαν καμιά πεντακοσαριά Γκρενομπλουά με ό,τι όπλο μπόρεσε να βρει ο καθένας, πήραν τις γυναίκες τους ή όποια άλλη γυναίκα ήθελε να τους ακολουθήσει, φόρτωσαν και τρία παλιά κανόνια (χωρίς κιλλίβαντες) σε μουλάρια και ξεκίνησαν ενθουσιωδώς να απελευθερώσουν την Ιταλία.
Με τα πόδια - διότι μόνο πεντέξι άλογα μπόρεσαν να επιτάξουν.
Αρχηγός του πολύχρωμου ασκεριού ανέλαβε ο ράφτης της πόλης. Φόρεσε ένα καπέλο αξιωματικού, έβαλε και ένα μεγάλο φτερό να ξεχωρίζει και ετέθη επικεφαλής της πορείας.
Ζητωκραυγές, συνθήματα, επαναστατικά τραγούδια - «Ca ira, ca ira», «Dansons la Carmagnole» και τέτοια.
[Υποψιάζομαι άλλωστε ότι εκτός από την απελευθέρωση της Ιταλίας, ίσως να απέβλεπαν και σε κανένα καλό πλιάτσικο...]
Κάπως έτσι οι απελευθερωτές πέρασαν το Μον Σενί μέσα στο πανηγύρι και την καλή χαρά. Εφτασαν κοντά στο Μπαρντονέκιο, ξεπέζεψαν, ακροβολίστηκαν, έστησαν και τα τρία κανόνια.
Ο αρχηγός με το φτερό εκφώνησε (άλλον) έναν πατριωτικό λόγο που ενθουσίασε το στράτευμά του.
Και τότε κοίταξαν την πεδιάδα που είχαν πάει να απελευθερώσουν: ήταν γεμάτη από τις λευκές στολές του αυστριακού Στρατού.
Χιλιάδες στρατιώτες, εκατοντάδες κανόνια, πλήθος ιππικού.
Ο αρχηγός ζορίστηκε με το θέαμα. Δεν το περίμενε έτσι. Γύρισε λοιπόν στον υπαρχηγό που ήταν κάποιος καρεκλοποιός και τον ρώτησε:
- Τώρα τι κάνουμε;
- Τα μαζεύουμε και γυρίζουμε πίσω, απάντησε ατάραχος ο καρεκλοποιός.
Και πρόσθεσε:
- Σιγά σιγά, όμως, μη μας ακούσουν!
Πράγμα που σημαίνει ότι και οι καλύτερες εκστρατείες τελειώνουν εκεί όπου αρχίζουν τα πραγματικά δεδομένα.
Θυμήθηκα τη χαριτωμένη αλλά ανεξακρίβωτη αυτή ιστορία βλέποντας πόσοι (από την Αθήνα και με ασφαλή τραπεζικό λογαριασμό) καλούσαν τους Κυπρίους να απορρίψουν τον εκβιασμό των Ευρωπαίων.
Είναι οι ίδιοι που (από την αντιπολίτευση και το καφενείο της γειτονιάς τους) απορρίπτουν υπερήφανα όλους τους εκβιασμούς. Δωρεάν προφανώς - αφού άλλοι βγάζουν τελικά το φίδι από την τρύπα.
Γι' αυτό, αρχηγέ Αλέξη, έπειτα από όσα συνέβησαν και στην Κύπρο, ίσως ήλθε η ώρα να μαζεύουμε εκείνη «τη μεγάλη αντεπίθεση των λαών».
Και σιγά σιγά, πριν μας πάρουν χαμπάρι!
