Ο ελληνικός λαός θα κληθεί στις 17 Ιουνίου να
αποφασίσει αν θέλει την παραμονή στην
Ε.Ε. και στο ευρώ ή επιστροφή στη δραχμή.
Όσοι ψηφίσουν φιλοευρωπαϊκά
κόμματα, είναι προφανές ότι πιστεύουν στην Ευρώπη και στη σταθερότητα, υπό μία
προϋπόθεση όμως, ότι τα κόμματα αυτά θα αλλάξουν, θα ανανεωθούν, και θα κόψουν
τις γέφυρες με ξεπερασμένους πολιτευτές που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αγορά
και πραγματικότητα, που το κυρίαρχο γι’ αυτούς είναι η με κάθε τρόπο επανεκλογή
τους.
Αλλιώς, η άλλη επιλογή είναι τα αντισυστημικά κόμματα με ότι αυτό
συνεπάγεται, δηλαδή, πιθανή έξοδο από το ευρώ που θα πυροδοτήσει ένα νέο κύμα
αγανακτισμένων με ανεξέλεγκτη ένταση και απροσδιόριστη διάρκεια.
Σήμερα που ο συσχετισμός των προοδευτικών
δυνάμεων στην Ευρώπη αλλάζει, αρχίζει να ωριμάζει η ιδέα της διαπραγμάτευσης
της νέας δανειακής σύμβασης και το τονίζω σήμερα, γιατί όσοι ισχυρίζονται ότι η
διαπραγμάτευση μπορούσε και αρχικά να γίνει ψεύδονται, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας
κομμάτων. Αυτή την διαπραγμάτευση οφείλουμε να αναθέσουμε σε πολιτικά πρόσωπα
δοκιμασμένα και που αποδεδειγμένα γνωρίζουν να δίνουν μάχες και να
διαπραγματεύονται τα συμφέροντα της χώρας.
Δυστυχώς στις πλατείες των «αγανακτισμένων»,
δημιουργήθηκε ένα αξιακό πλαίσιο αυταρχισμού και οργής, ένα πολιτικό
προϊόν, όπου η γιούχα και η μούντζα
προβλήθηκαν ως ένας εναλλακτικός τρόπος πολιτικής σκέψης που δεν αντιλαμβάνεται
πλέον το κοινοβούλιο και τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς ως πολιτικά αγαθά που
μπορεί να χάσει. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλες
αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις αξιοποίησαν την οργή των «αγανακτισμένων» με
τον καλύτερο τρόπο. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα πισωγύρισμα για τα δημοκρατικά
ήθη.
Φοβάμαι πως αν η δημοκρατική κοινωνία μείνει
απαθής, αυτό το αυταρχικό κύμα μπορεί να μετατραπεί σε τσουνάμι
