του Σήφη Πολυμίλη
Μπορεί να έχουμε όσες ψευδαισθήσεις θέλουμε, μπορούμε να πιστεύουμε όσες υποσχέσεις μάς δίνουν διάφοροι φερέλπιδες, νεόκοποι σωτήρες, αλλά για να μην ξυπνήσουμε στις 18 Ιουνίου με το χάος πάλι μπροστά μας, ας αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι χωρίς κάποιο μνημόνιο, έστω και ελαφρώς πιο λάιτ, το μέλλον μας θα είναι τουλάχιστον αβέβαιο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, θα απαλλαγούμε από την πολιτική του μνημονίου, του σημερινού ή κάποιου άλλου, όταν θα μπορούμε να καλύπτουμε μόνοι μας τις ανάγκες μας ή όταν θα μπορούμε να ξαναδανειστούμε από τις επάρατες αγορές για να καλύπτουμε τις τρύπες μας.
Και αν θέλουμε να ελπίζουμε στις όποιες αλλαγές ισορροπιών διαφαίνονται στην Ευρώπη, πρέπει να έχουμε μια κυβέρνηση που να μπορεί να διαπραγματευθεί. Με επιχειρήματα, που έχουμε, με σχέδιο, που δεν έχουμε, με πειθώ για τη σοβαρότητά μας, που την έχουμε καταβαραθρώσει.
Και όταν λέμε να διαπραγματευθούμε, εννοούμε προφανώς ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό με εκβιασμούς ότι, ως άλλοι μάρτυρες, είμαστε έτοιμοι να ανατιναχθούμε και να ανατινάξουμε μαζί όσους περισσότερους μπορούμε...Το ότι μπορεί πράγματι μια αποχώρησή μας από το ευρώ να προκαλέσει ένα ντόμινο και σε άλλες χώρες δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν επιχείρημα, αφού εμείς - και κυρίως οι πιο αδύναμοι, οι πιο φτωχοί - θα είμαστε οι πρώτοι που θα υποστούμε την ισοπέδωση...
Και για όσους αριστερούς λαϊκιστές σπεύδουν να προβάλλουν την ιστορία της Αργεντινής, ας ρίξουν μια ματιά στην οικονομία και στην κατάσταση των πολιτών της...
Εκτός και αν αποτελεί θετική εξέλιξη ότι ακόμη και σήμερα το νόμισμά της δεν έχει καταφέρει να φθάσει το 50% της αξίας που είχε το 2001 ή ότι για να γίνει η παραμικρή εισαγωγή πρέπει να δώσει άδεια η κυβέρνηση, αφού πρώτα διαπιστώσει αν μπορεί να παραχθεί στη χώρα το υπό εισαγωγή προϊόν
Μπορεί να γκρινιάζουμε όσο θέλουμε για τη συντηρητική, νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και τις εμμονές της στη λιτότητα. Ομως ας σκεφθούμε και λίγο ότι η κατάστασή μας είναι κυρίως δικό μας δημιούργημα. Φτιάξαμε, πριμοδοτώντας την κομματοκρατία, ένα κράτος-τέρας, για να έχουν μια επίπλαστη ασφάλεια κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Και αυτό ρουφούσε το αίμα της οικονομίας.
Γίναμε μάστορες στη φοροδιαφυγή, στην αρπαχτή, και τώρα φωνάζουμε για τα άδεια ταμεία. Καταστρέφουμε το μόνο σχεδόν παραγωγικό κομμάτι μας, τον τουρισμό, φοβίζοντας ή απογοητεύοντας τους τουρίστες. Φωνάζουμε γιατί κλείνουν επιχειρήσεις, αλλά θεωρούμε τους επιχειρηματίες συλλήβδην εκμεταλλευτές ή κερδοσκόπους. Λες και ανοίγουν τις επιχειρήσεις για να κάνουν χορηγίες στους συνδικαλιστές. Και ένας σωρός ακόμη αμαρτίες που για να τις απαριθμήσουμε χρειαζόμαστε σελίδες επί σελίδων.
Να τιμωρήσουμε λοιπόν το δικομματικό πολιτικό σύστημα, το οποίο φέρει πράγματι τεράστια ευθύνη για αυτό το χάλι. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτό το φαγοπότι κανένας δεν ήταν αμέτοχος. Και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να έχουμε αυταπάτες ότι αυτοί που υπόσχονται επιστροφή στο παλιό καλό παρελθόν, χαϊδεύοντας τα αφτιά απελπισμένων με κατάρες κατά των μνημονίων, μπορούν να μας σώσουν, χωρίς να αλλάξουμε και εμείς και οι ίδιοι... Γιατί δυστυχώς δεν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ καλής και κακής λύσης. Αλλά μεταξύ κακής και χειρότερης : tovima
Μπορεί να έχουμε όσες ψευδαισθήσεις θέλουμε, μπορούμε να πιστεύουμε όσες υποσχέσεις μάς δίνουν διάφοροι φερέλπιδες, νεόκοποι σωτήρες, αλλά για να μην ξυπνήσουμε στις 18 Ιουνίου με το χάος πάλι μπροστά μας, ας αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι χωρίς κάποιο μνημόνιο, έστω και ελαφρώς πιο λάιτ, το μέλλον μας θα είναι τουλάχιστον αβέβαιο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, θα απαλλαγούμε από την πολιτική του μνημονίου, του σημερινού ή κάποιου άλλου, όταν θα μπορούμε να καλύπτουμε μόνοι μας τις ανάγκες μας ή όταν θα μπορούμε να ξαναδανειστούμε από τις επάρατες αγορές για να καλύπτουμε τις τρύπες μας.
Και αν θέλουμε να ελπίζουμε στις όποιες αλλαγές ισορροπιών διαφαίνονται στην Ευρώπη, πρέπει να έχουμε μια κυβέρνηση που να μπορεί να διαπραγματευθεί. Με επιχειρήματα, που έχουμε, με σχέδιο, που δεν έχουμε, με πειθώ για τη σοβαρότητά μας, που την έχουμε καταβαραθρώσει.
Και όταν λέμε να διαπραγματευθούμε, εννοούμε προφανώς ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό με εκβιασμούς ότι, ως άλλοι μάρτυρες, είμαστε έτοιμοι να ανατιναχθούμε και να ανατινάξουμε μαζί όσους περισσότερους μπορούμε...Το ότι μπορεί πράγματι μια αποχώρησή μας από το ευρώ να προκαλέσει ένα ντόμινο και σε άλλες χώρες δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν επιχείρημα, αφού εμείς - και κυρίως οι πιο αδύναμοι, οι πιο φτωχοί - θα είμαστε οι πρώτοι που θα υποστούμε την ισοπέδωση...
Και για όσους αριστερούς λαϊκιστές σπεύδουν να προβάλλουν την ιστορία της Αργεντινής, ας ρίξουν μια ματιά στην οικονομία και στην κατάσταση των πολιτών της...
Εκτός και αν αποτελεί θετική εξέλιξη ότι ακόμη και σήμερα το νόμισμά της δεν έχει καταφέρει να φθάσει το 50% της αξίας που είχε το 2001 ή ότι για να γίνει η παραμικρή εισαγωγή πρέπει να δώσει άδεια η κυβέρνηση, αφού πρώτα διαπιστώσει αν μπορεί να παραχθεί στη χώρα το υπό εισαγωγή προϊόν
Μπορεί να γκρινιάζουμε όσο θέλουμε για τη συντηρητική, νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και τις εμμονές της στη λιτότητα. Ομως ας σκεφθούμε και λίγο ότι η κατάστασή μας είναι κυρίως δικό μας δημιούργημα. Φτιάξαμε, πριμοδοτώντας την κομματοκρατία, ένα κράτος-τέρας, για να έχουν μια επίπλαστη ασφάλεια κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Και αυτό ρουφούσε το αίμα της οικονομίας.
Γίναμε μάστορες στη φοροδιαφυγή, στην αρπαχτή, και τώρα φωνάζουμε για τα άδεια ταμεία. Καταστρέφουμε το μόνο σχεδόν παραγωγικό κομμάτι μας, τον τουρισμό, φοβίζοντας ή απογοητεύοντας τους τουρίστες. Φωνάζουμε γιατί κλείνουν επιχειρήσεις, αλλά θεωρούμε τους επιχειρηματίες συλλήβδην εκμεταλλευτές ή κερδοσκόπους. Λες και ανοίγουν τις επιχειρήσεις για να κάνουν χορηγίες στους συνδικαλιστές. Και ένας σωρός ακόμη αμαρτίες που για να τις απαριθμήσουμε χρειαζόμαστε σελίδες επί σελίδων.
Να τιμωρήσουμε λοιπόν το δικομματικό πολιτικό σύστημα, το οποίο φέρει πράγματι τεράστια ευθύνη για αυτό το χάλι. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτό το φαγοπότι κανένας δεν ήταν αμέτοχος. Και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να έχουμε αυταπάτες ότι αυτοί που υπόσχονται επιστροφή στο παλιό καλό παρελθόν, χαϊδεύοντας τα αφτιά απελπισμένων με κατάρες κατά των μνημονίων, μπορούν να μας σώσουν, χωρίς να αλλάξουμε και εμείς και οι ίδιοι... Γιατί δυστυχώς δεν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ καλής και κακής λύσης. Αλλά μεταξύ κακής και χειρότερης : tovima
