Οι βρεφονηπιακοί σταθμοί παρέχουν σημαντικά οφέλη στα παιδιά και στις
οικογένειές τους, όμως, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική
έρευνα, φαίνεται πως όσα παιδιά πάνε σε αυτούς, για κάποιο λόγο έχουν
μεγάλες πιθανότητες αργότερα να αποκτήσουν παραπανίσια κιλά.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ και του Νοσοκομειακού Ερευνητικού Κέντρου Σεν-Ζυστίν, με επικεφαλής τη δρα Μαρί-Κλοντ Ζοφρουά, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό παιδιατρικής "Journal of Pediatrics", μελέτησαν επί έξι χρόνια ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.649 οικογενειών του Κεμπέκ και ταξινόμησαν τα παιδιά τους ηλικίας 1,5 έως 4 ετών σε κατηγορίες, ανάλογα με το ποιος τα φρόντιζε: η ίδια οικογένεια, ο βρεφονηπιακός σταθμός, μια νταντά, οι γιαγιάδες και παππούδες κλπ.
Όπως οι επιστήμονες διαπίστωσαν, τα μικρά παιδιά που πήγαιναν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς σε τακτική βάση, είχαν πιθανότητα μεγαλύτερη κατά περίπου 50% να είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα στην ηλικία των 4 έως 10 ετών, σε σχέση με όσα είχαν μείνει στο σπίτι με τους γονείς τους ή με άλλους συγγενείς. Όπως είπε η Ζοφρουά, «η εν λόγω διαφορά δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τους γνωστούς παράγοντες κινδύνου, όπως το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο των γονιών, το χρόνο θηλασμού, το πάχος της μητέρας ή το αν αυτή εργάζεται».
Αυξημένες είναι, επίσης, οι πιθανότητες για παχυσαρκία των μικρών παιδιών, όταν μένουν μεν στο σπίτι τους, αλλά τη φροντίδα τους έχει αναλάβει κάποιος άλλος (συγγενής, νταντά κ.α.) εκτός από τους γονείς.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ και του Νοσοκομειακού Ερευνητικού Κέντρου Σεν-Ζυστίν, με επικεφαλής τη δρα Μαρί-Κλοντ Ζοφρουά, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό παιδιατρικής "Journal of Pediatrics", μελέτησαν επί έξι χρόνια ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.649 οικογενειών του Κεμπέκ και ταξινόμησαν τα παιδιά τους ηλικίας 1,5 έως 4 ετών σε κατηγορίες, ανάλογα με το ποιος τα φρόντιζε: η ίδια οικογένεια, ο βρεφονηπιακός σταθμός, μια νταντά, οι γιαγιάδες και παππούδες κλπ.
Όπως οι επιστήμονες διαπίστωσαν, τα μικρά παιδιά που πήγαιναν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς σε τακτική βάση, είχαν πιθανότητα μεγαλύτερη κατά περίπου 50% να είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα στην ηλικία των 4 έως 10 ετών, σε σχέση με όσα είχαν μείνει στο σπίτι με τους γονείς τους ή με άλλους συγγενείς. Όπως είπε η Ζοφρουά, «η εν λόγω διαφορά δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τους γνωστούς παράγοντες κινδύνου, όπως το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο των γονιών, το χρόνο θηλασμού, το πάχος της μητέρας ή το αν αυτή εργάζεται».
Αυξημένες είναι, επίσης, οι πιθανότητες για παχυσαρκία των μικρών παιδιών, όταν μένουν μεν στο σπίτι τους, αλλά τη φροντίδα τους έχει αναλάβει κάποιος άλλος (συγγενής, νταντά κ.α.) εκτός από τους γονείς.
