Εγώ είμαι γενικά υπέρ των προεκλογικών παροχών.
Άλλωστε, είναι ο τελευταίος τρόπος που έχει απομείνει στους ψηφοφόρους να έχουν και καμία παροχή.
Γιατί κάποτε τα κόμματα ψηφίζονταν για τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους.
Μόνο που σχεδόν πάντα αυτές κατατάσσονται στην κατηγορία «μια κουβέντα είπαμε, μην τα παίρνεις κι εσύ όλα τοις μετρητοίς».
Μόνο που αυτό ακριβώς το «τοις μετρητοίς» είναι που καίει τον πολίτη.
Ο μισθός, η σύνταξη, οι λογαριασμοί, τα ψώνια, τα φροντιστήρια των παιδιών, τα ενοίκια, οι φόροι.
Οι ψηφοφόροι πια το έχουν μάθει το κόλπο.
Μπορεί να μην τηρούνται οι προεκλογικές δεσμεύσεις αλλά
κάθε κυβέρνηση θέλει να πάει σε εκλογές έστω και με λίγες παροχές.
Γι’ αυτό και περιμένουν προς το τέλος κάθε κυβερνητικής θητείας να ανακοινωθούν κάποια μέτρα στήριξης, να γίνουν μερικοί διορισμοί ή μετατροπές συμβάσεων, να ενταχθούν μερικές εκτάσεις στα σχέδια πόλεων, να αυξηθούν κάποια επιδόματα.
Με τα μέτρα τα ίδια κανένα πρόβλημα δεν έχουν.
Μακάρι να είναι και περισσότερα.
Αλλά δεν είναι χαζοί.
Αντιλαμβάνονται πλήρως την κοροϊδία της όλης υπόθεσης.
Κατανοούν ότι αυτά τα κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, επειδή βρίσκεται σε πανικό μπροστά στις επερχόμενες εκλογές και θέλει να μειώσει τη διαφορά με την Νέα Δημοκρατία.
Και κατανοούν επίσης ότι μπορεί τώρα ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει «παροχές» και να υπόσχεται «κοινωνικό πρόσωπο», όμως εάν πάρει την κυβερνητική εξουσία τότε θα επιστρέψουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα, τις «αξιολογήσεις», τις παρεμβάσεις των «θεσμών», αλλά και στις ιδιωτικοποιήσεις και τα άλλα όχι και τόσο προοδευτικά μέτρα που επιβάλλει η μεταμνημονιακή «κανονικότητα».
Γι’ αυτό και κάνουν μεγάλο λάθος, εάν πιστεύουν ότι έτσι θα κερδίσουν ψήφους.
Το ακριβώς αντίθετο: οι ψηφοφόροι είναι πιο πιθανό να οργιστούν με την εικόνα ενός πρωθυπουργού που πρακτικά δήλωσε παραίτηση πριν από 10 μέρες, μετά μετέθεσε την ημερομηνία των εκλογών, μετά αποφάσισε να κάνει και μια εβδομάδα «εντατικού νομοθετικού έργου» (με τη γνωστή λογική «τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντ’ έξι), και στο τέλος είπε να την παρατείνει λίγο ακόμη, με αποκορύφωμα την τρομερή δήλωση ότι θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κάποια στιγμή «ανάμεσα στις 10 και τις 13 Ιουνίου».
Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ξεκινήσει από το Μέγαρο Μαξίμου στις 10 Ιουνίου και θα αφιχθεί στο παρακείμενο Προεδρικό Μέγαρο στις 13 Ιουνίου.
Αυτά είναι απλώς καραγκιοζιλίκια.
Και είναι πολύ πικρό να βλέπεις μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα έφερνε το ύφος και το ήθος της αριστεράς στην εξουσία, να καταλήγει να συμπεριφέρεται σαν… Μαυρογιαλούρος.
Όμως, οι ψηφοφόροι ούτε… με γιοφύρια θα πειστούν, ούτε με ποτάμια.
Δυσαρεστημένοι ήταν, δυσαρεστημένοι είναι και δυσαρεστημένα και οργισμένα θα πάνε να ψηφίσουν.
Άλλωστε, είναι ο τελευταίος τρόπος που έχει απομείνει στους ψηφοφόρους να έχουν και καμία παροχή.
Γιατί κάποτε τα κόμματα ψηφίζονταν για τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους.
Μόνο που σχεδόν πάντα αυτές κατατάσσονται στην κατηγορία «μια κουβέντα είπαμε, μην τα παίρνεις κι εσύ όλα τοις μετρητοίς».
Μόνο που αυτό ακριβώς το «τοις μετρητοίς» είναι που καίει τον πολίτη.
Ο μισθός, η σύνταξη, οι λογαριασμοί, τα ψώνια, τα φροντιστήρια των παιδιών, τα ενοίκια, οι φόροι.
Οι ψηφοφόροι πια το έχουν μάθει το κόλπο.
Μπορεί να μην τηρούνται οι προεκλογικές δεσμεύσεις αλλά
κάθε κυβέρνηση θέλει να πάει σε εκλογές έστω και με λίγες παροχές.
Γι’ αυτό και περιμένουν προς το τέλος κάθε κυβερνητικής θητείας να ανακοινωθούν κάποια μέτρα στήριξης, να γίνουν μερικοί διορισμοί ή μετατροπές συμβάσεων, να ενταχθούν μερικές εκτάσεις στα σχέδια πόλεων, να αυξηθούν κάποια επιδόματα.
Με τα μέτρα τα ίδια κανένα πρόβλημα δεν έχουν.
Μακάρι να είναι και περισσότερα.
Αλλά δεν είναι χαζοί.
Αντιλαμβάνονται πλήρως την κοροϊδία της όλης υπόθεσης.
Κατανοούν ότι αυτά τα κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, επειδή βρίσκεται σε πανικό μπροστά στις επερχόμενες εκλογές και θέλει να μειώσει τη διαφορά με την Νέα Δημοκρατία.
Και κατανοούν επίσης ότι μπορεί τώρα ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει «παροχές» και να υπόσχεται «κοινωνικό πρόσωπο», όμως εάν πάρει την κυβερνητική εξουσία τότε θα επιστρέψουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα, τις «αξιολογήσεις», τις παρεμβάσεις των «θεσμών», αλλά και στις ιδιωτικοποιήσεις και τα άλλα όχι και τόσο προοδευτικά μέτρα που επιβάλλει η μεταμνημονιακή «κανονικότητα».
Γι’ αυτό και κάνουν μεγάλο λάθος, εάν πιστεύουν ότι έτσι θα κερδίσουν ψήφους.
Το ακριβώς αντίθετο: οι ψηφοφόροι είναι πιο πιθανό να οργιστούν με την εικόνα ενός πρωθυπουργού που πρακτικά δήλωσε παραίτηση πριν από 10 μέρες, μετά μετέθεσε την ημερομηνία των εκλογών, μετά αποφάσισε να κάνει και μια εβδομάδα «εντατικού νομοθετικού έργου» (με τη γνωστή λογική «τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντ’ έξι), και στο τέλος είπε να την παρατείνει λίγο ακόμη, με αποκορύφωμα την τρομερή δήλωση ότι θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κάποια στιγμή «ανάμεσα στις 10 και τις 13 Ιουνίου».
Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα ξεκινήσει από το Μέγαρο Μαξίμου στις 10 Ιουνίου και θα αφιχθεί στο παρακείμενο Προεδρικό Μέγαρο στις 13 Ιουνίου.
Αυτά είναι απλώς καραγκιοζιλίκια.
Και είναι πολύ πικρό να βλέπεις μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα έφερνε το ύφος και το ήθος της αριστεράς στην εξουσία, να καταλήγει να συμπεριφέρεται σαν… Μαυρογιαλούρος.
Όμως, οι ψηφοφόροι ούτε… με γιοφύρια θα πειστούν, ούτε με ποτάμια.
Δυσαρεστημένοι ήταν, δυσαρεστημένοι είναι και δυσαρεστημένα και οργισμένα θα πάνε να ψηφίσουν.
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος
in.gr
